TUKSO SA ILANG!

 

HOMILIYA SA MISA PARA SA UNANG LINGGO NG KUWARISMA SA KARANIWANG PANAHON (Cycle C) 

TUKSO SA ILANG! 

Ang mga pagbasang gagawin sa Misang ito para sa Unang Linggo ng Kuwaresma sa Karaniwang Panahon (Cycle C) at ang kanilang mga buod ay ang mga sumusunod: 

Unang Pagbasa – Dt. 25:4-10 – “Inalis niya kayo sa Ehipto at dinala sa lupaing sagana”. 

Ikalawang Pagbasa – Rom. 10:6-13 – “Maliligtas ang lahat ng tumatawag sa pangalan ng Panginoon!” 

Ebangheliyo – Lukas 4:1-13 – Ang Tukso sa Disyerto. 

Ang kuwento tungkol sa Tukso sa Ilang (ang ebangheliyo ngayong linggo) ay may layuning ilagay ang Panginoong Jesus sa mga kaganapan ng Dakilang Exodo ng mga Israelita galing Ehipto papuntang Lupang Pangako, na siyang pangalawang kuwento ng pagligtas ng Diyos na nasa Bibliya. Ang unang kuwento ng Dakilang Pagligtas sa Bibliya ay ang pagtawag ng Diyos kan Abraham mula Haran, Mesopotamia papuntang Lupang Pangako (ang Unang Pagbasa ngayong linggo). 

Bakit kailangang sariwain ng ating Inang Sta. Iglesiya sa ating mga isipa’t damdamin ang mga kuwentong may kaganapan ng kaligtasan ng Diyos ngayong papasok tayo sa panahon ng Kuwaresma at ng Semana Santa? 

Sa dahilang ang panahon ng Kuwaresma at ng Semana Santa ay ang pinakasentrong pagdiriwang ng ating relihiyon dahil nagaganap muli, sa paraan ng mga sakramento, ang Misteryo Paskuwal ni Jesukristo, kung saan siya ay nagpakasakit, namatay sa krus, at nabuhay ng muli upang tayo ay matubos at mailigtas sa pagkabilanggo sa ating mga kasalan at ibigay sa atin ang pag-asa ng isang bagong buhay at bagong pagsilang sa biyaya ng Diyos sa pamamagitan ng pagkabuhay-muli sa pamamagitan ng mga sakramento ng Bautismo at ng Eukaristiya. 

Ang Misteryo Paskuwal ni Jesukristo ay malinaw na inilalarawan sa pamamagitan ng isang pangyayari sa kasaysayan ng bayang Israel – ang Exodo. 

Ang Exodo ay isang kuwento kung papano nailigtas ng Diyos ang bayang Israel sa mga paghihirap at kamatayan sa Ehipsyo hanggang sila ay makalabas at naangkin ang lupaing ipinangako ng Diyos kay Abraham at sa kanyang mga kapaganakan.  Ito ay malinaw na sinasabi sa ating Unang Pagbasa: “Ngunit pinagmalupitan kayo ng mga Ehipsiyo, pinahirapan at pinilit na magtrabaho. Humingi kayo ng tulong sa Panginoong Diyos ng inyong mga ninuno, at pinakinggan nʼyo kayo. Nakita nʼya ang mga paghihirap, mga pagtitiis at pagpapakasakit ninyo. Kaya kinuha nʼya kayo sa Egipto sa pamamagitan ng dakilang kapangyarihan at nakakatakot na mga gawa ng Panginoon niyang Diyos. Gumawa siya ng himala at mga kamangha-manghang bagay. Dinala nʼya kayo sa lugar na ito, at ibinigay ang maganda at masaganang lupain na ito.” 

Ang pinakamahagalang bahagi sa kuwento ng Exodo ay ang “Shema”, ang pagpapahayag ng pinakasentrong paniniwala ng Israel – ang monotheismo.

“Shema, Israel, ang Diyos ay ating iisang Panginoon at wala ng iba: ibigin mo ang Diyos ng iyong buong isip, buong puso at buong lakas.” (Deut. 6:4-6). 

Ang panalanging Shema ay itinuro ng Diyos sa Israel sa pamamagitan ng mga kaganapang pagtukso sa ilang sa panahon ng Exodo. Ang pag-ibig sa Diyos ng buong lakas ay nasubukan sa tukso ng Tinapay (himala sa manna at sa mga pugo). Ang pag-ibig sa Diyos ng buong isip ay nasubukan sa tukso sa mga Himala (mga tubig na galing sa bato). Ang pag-ibig sa Diyos ng buong puso ay nasubukan sa tukso ng mga Idolo (ang gintong baka at ang pagtalon sa tuktok ng Templo). 

Ang tukso sa disyerto ni Jesucristo ay katulad at isang kopya ng tukso sa disyerto ng Israel. Hayaan natin ang paghahambing at pagkakatulad sa pagitan ng tukso sa disyerto ni Jesucristo at ng tukso sa disyerto ng Israel. 

Ang disyerto ay isang paaralan kung saan itinuturo at ginagawa ang Shema. Ang Shema ay binubuo nito: Si Yahweh ang nag-iisang Diyos sa gitna ng marami pang ibang mga diyos, ay dapat sambahin ng nagiisa lamang; mahalin siya nang buong lakas (sa pamamagitan ng pag-aayuno), nang buong isip (sa panalangin), at nang buong puso (sa pamamagitan ng paglilimos). 

Kung ang Israel ay inilagay ng Diyos sa paaralang ito ng pananampalataya, ang disyerto, sa loob ng 40 taon upang matutuhan ang Shema, gayon din si Jesukristo ay pumasok din sa paaralang ito (disyerto) sa loob ng 40 araw at gabi upang matupad ang Shema at upang maperpekto ang tatlong espiritwal na Hudyo ng pag-aayuno, panalangin at paglilimos, na binago ni Apostol Pablo sa pananampalataya (pagdarasal), pag-asa (pag-aayuno) at pag-ibig o pag-ibig sa kapwa (paglilimos) (1 Co 13:13). At gaya ng sinabi ni Apostol na “Kaya nananatili ang pananampalataya, pag-asa, pag-ibig, ang tatlong ito; ngunit ang pinakadakila sa mga ito ay ang pag-ibig”, sabi ni Peter Chrysologus “Kung mananalangin ka, mag-ayuno; at kung ikaw ay nag-aayuno, magbigay ng limos”, samakatuwid, ang limos, dahil ito ay pag-ibig o pag-ibig, ay ang pinakadakila sa tatlong Hudyo o Lenten na espirituwalidad. Ang Almsgiving ay ang kasukdulan ng espirituwalidad ng mga Hudyo, habang ang pag-ibig o pag-ibig sa kapwa ay ang kasukdulan ng Kristiyanong Shema. 

Ano ang kaugnayan ng Shema sa kuwento ng pagbagsak ng tao (1st Reading) at ang Unang Adan (2nd Reading). Si Jesu-Kristo, sa pamamagitan ng pagtupad sa Jewish Shema ng pag-aayuno, panalangin at paglilimos, at sa pamamagitan ng pagiging perpekto sa kanila sa Christian Shema ng pananampalataya, pag-asa at pag-ibig (pag-ibig) ay ang Bagong (Ikalawang) Adan na may bagong isip, bagong puso at bagong lakas, kayang maniwala, umasa at magmahal sa bagong paraan (Sumangguni sa aking hindi nai-publish na aklat, “Bagong Isip, Bagong Puso at Bagong Lakas – Paradigm ng Bagong Tao” na nagbibigay-daan sa tao na sambahin ang Diyos nang buo, nag-iisa at banal. 

Ang sumusunod ay isang sipi mula sa aking hindi nai-publish na aklat na pinamagatang "Pagsisimula sa mga Misteryo ng Kristiyano":

Ang “Shema Israel” ay ang malinaw na panawagan noon para sa Israel na mahalin ang kanilang Diyos bilang ang tanging isa na dapat nilang kilalanin bilang ang tanging Panginoon na kanilang paglilingkuran nang buong isip, puso at lakas, upang makita sa likuran ng laganap na polytheism ng kanilang mga kapitbahay, tulad ng, ang mga Median, Persian, Mesopotamians, Syro-Phoenician, Egyptian, atbp. Ang kanilang pagmamahal sa kanilang Diyos ay natupad ng Israel sa pamamagitan ng tatlong espirituwalidad na itinuro sa kanila ng isang anghel sa disyerto. Ang tatlong espirituwalidad na ito ay: panalangin, pag-aayuno at paglilimos. Ang tatlong espirituwalidad na ito ay ibinigay bilang mga kasangkapan upang labanan ang tatlong tukso sa disyerto ng: tinapay, mga himala, at mga diyus-diyosan. 

Sa panahon ni Hesukristo, patuloy niyang isinasabuhay ang tatlong espiritwalidad ng mga Hudyo dahil dumanas siya ng parehong karanasan sa tukso sa disyerto tulad ng Israel noong unang panahon, na kanyang nakipaglaban sa parehong espirituwalidad ng panalangin, pag-aayuno at paglilimos (Cf. Mt. 4 :1-11; Mk. 

Ngunit itong tatlong OT Jewish spiritualties ay ginawang perpekto ni Jesu-Kristo sa pamamagitan ng pagbibigay nito ng bagong kahulugan at interpretasyon (Cf. Mt. 6:1-18) at isang bagong katuparan sa kanyang sariling laman. Para kay Jesu-Kristo, ang bagong katuparan ng Shema ay matatagpuan sa kanyang pag-akyat sa krus ng kamatayan upang matupad ang dalawang utos, o kalooban ng Diyos, na: ang ibigin ang Diyos (Dt. 6:1-5), na kinakatawan ng patayong braso ng krus, at ibigin ang kapwa gaya ng sarili (Lev. 19:18), na kinakatawan ng pahalang na braso ng krus. Ang NT Shema pagkatapos ay inilalarawan sa krus ni Jesu-Kristo, na naging simbolo ng Kristiyano, na tinupad ni Jesu-Kristo sa kanyang sangkatauhan. 

Ang katuparan ng Shema ng mga Kristiyano, upang matupad ito ayon sa espiritu ni Hesukristo kung paano niya tinupad ang dalawang utos ng Diyos sa kanyang sariling laman, sa pamamagitan ng pagperpekto ng tatlong espiritwalidad ng mga Hudyo ng panalangin, pag-aayuno at paglilimos, sa konteksto. ng Tetrad of Virtues na tinawag ni apostol Pablo na pananampalataya (para sa panalangin), pag-asa (para sa pag-aayuno) at pag-ibig sa kapwa (para sa limos) (Cfr. 1 Co. 13:13), bilang isang paraan ng pagdanas ng pagdurusa at kamatayan sa krus ni Hesukristo upang matupad ang Shema. Ngunit ayon kay Apostol Pablo, ang pinakadakila sa tatlong Kristiyano (o teolohiko) na mga birtud o espirituwalidad, ang pinakadakila sa lahat, ay ang pag-ibig sa kapwa (=pagkakaloob). 

Kaya naman, minsang sinabi ni San Peter Chrysologus, “Kung mananalangin ka, mag-ayuno; kung mag-aayuno ka, magbigay ng limos”, bilang isang paraan ng pagpapatupad ng mga Kristiyano ng tatlong Jewish spiritualties. Samakatuwid, ang tatlong espiritwalidad ng Shema ay matatagpuan na malapit na nauugnay at konektado sa katotohanan ng kuryente. Ang kuryente ay kailangang gawin, ipamahagi at ubusin. 

Ang paghahambing ng isang kuryenteng nalilikha ay bahagi ng panalangin sa Diyos (=pananampalataya), dahil sa pamamagitan ng panalangin ay nagagawa natin ang lahat ng kailangan natin sa buhay sa pamamagitan ng paghingi sa kanila mula sa Diyos sa pamamagitan ng pagsusumamo (Cf. Mt. 7:7-11, Lk. 11). :9-13; Si Jh. 14:13-14). Samakatuwid, ang panalangin ay katulad ng isang electric generator na gumagawa ng kuryente. 

Ang paghahambing ng kuryenteng ipinamamahagi ay bahagi ng pagbibigay ng limos, dahil ang mabubuting bagay na natatanggap natin sa pamamagitan ng panalangin ay ibinabahagi at ipinamamahagi sa iba sa pamamagitan ng paglilimos. Ang pinakatiyak na tanda na ang lahat ng ating hiniling sa Diyos sa panalangin ay ipinagkaloob, at samakatuwid ang ating panalangin ay mabisa, ay makikita sa laki ng ating limos at sa dalas ng ating pagbibigay ng limos. 

Ang paghahambing ng isang kuryente na kinokonsumo ay sa pamamagitan ng pag-aayuno (=pag-asa), dahil mas maliit ang konsumo ng kuryente, mas maliit ang ating singil sa kuryente. Gayundin, sa espirituwal na plano, mas kakaunti ang pagkonsumo natin ng materyal na pagkain o mga bagay, mas maliit ang pangangailangan nating magtrabaho o manabik para sa kanila. Mababawasan natin ang ating labis na pananabik at pagnanais para sa mga materyal na bagay o pagkain sa pamamagitan lamang ng regular na pag-aayuno.”

dnmjr/04 Mar. 2025

 

 

 

 

 

 

 

 

 

NAKIKILALA ANG KAHOY SA KANYANG BUNGA!

 

HOMILIYA SA MISA PARA SA IKAWALONG LINGGO NG KARANIWANG PANAHON (Cycle C) 

NAKIKILALA ANG KAHOY SA KANYANG BUNGA! 

Ang mga babasahin sa Misa para sa Ikawalong Linggo ng Karaniwang Panahon (Cycle C) at ang kanilang mga buod ay ang mga sumusunod: 

Unang Pagbasa – Sirak 27:5-8 - Ang gawa ng magpapalayok ay sa hurno nasusubok, ang pagkatao ng sinuma'y makikita sa kanyang pangangatuwiran. 

Ikalawang Pagbasa –1 Mga Taga-Korinto 15:54-58 - Kapag ang nabubulok ay napalitan na ng di nabubulok, at ang may kamatayan ay napalitan na ng walang kamatayan, matutupad na ang sinasabi sa kasulatan: “Nalupig na ang kamatayan; lubos na ang tagumpay!” 

Ebangheliyo – Lukas 6:39-45 - Tinanong sila ni Jesus nang patalinghaga, “Maaari kayang mag-akay ang isang bulag ng kapwa niya bulag? Pareho silang mahuhulog sa hukay kapag ginawa nila ang ganoon! … Nakikilala ang bawat puno sa pamamagitan ng kanyang bunga. Ang mabuting tao ay naglalabas ng mabuti mula sa kanyang pusong sagana sa kabutihan, samantalang ang masamang tao naman ay naglalabas ng masama mula sa kanyang pusong puno ng kasamaan. Sapagkat kung ano ang nag-uumapaw sa puso ay siyang sinasabi ng labi.” 

Sa Unang Pagbasa sinabi na ang pagkatao mo ay makikita sa iyong pananalita. Samantalang sinasabi naman sa ebangheliyo na kung ano ang nasa puso ay lumalabas daw sa kanyang mga bibig. 

Mahalaga sa tao ang kakayahan ng paningin dahil ito ang ginagamit natin upang tayo ay makakita. Kung isa kang bulag, ay makakapag-akay ka daw kaya ng mabuti sa kapwa mo bulag? Hindi po, dahil pareho kayong mahuhulog sa hukay. 

Kung ang klase ng isang kahoy ay nalalaman sa pamamagitan sa pagtingin sa kanyang mga bunga, paano mo malalaman ang klase ng kanyang bunga kung ikaw ay isang bulag? 

Ganun din, papano mo malalaman ang klase ng ugali ng isang tao kung ikaw ay bulag? Kung masama man ang kanyang ugali ay hindi mo rin ito makikita dahil ikaw ay isang bulag. Kaya, papano mo maitatama ang kanyang masamang ugali upang siya’y akayin sa tamang paguugali kung ikaw rin ay isang bulag? 

Sinabi na natin noon na ang pagkabulag ng isang tao ay isang porma ng pananalita, upang tukuyin ang pagiging makasarili ng isang tao, dahil sa ang isang bulag ay walang ibang nakikitang reyalidad, o bagay, sa kanyang paligid kundi ang kanyang sarili lamang. 

Kaya, kung makasarili ang isang tao ay bulag siya! Malaman natin na ang isang tao ay makasarili sa pamamagitan ng kanyang mga pananalita. Kung makasarili siya, paano niya aakayin ang ibang tao sa tama kung sarili lamang niya ang kanyang iniintindi? 

Kapag sinabing hindi makakaakay ang isang bulag sa kapwa niya bulag rin, ang ibig sabihin nito ay hindi pwedeng mag-akay ang isang taong makasarili ng isa ring makasariling tao. Bakit po? Dahil walang mangyayari o magaganap na akayan kundi hilahan. Hindi papayag ang isang makasariling tao na magpa-akay sa ibang tao kundi sarili lamang niya ang kanyang paniniwalaan  at hindi ang iba. Kaya, embes magpa-akay ay manghihila lamang siya ng iba papunta sa kanya. Pareho silang maghihilahan kun pareho silang makasarili. Iyan ang magaganap kung dalawang bulag ang magtatangkang mag-aakayan, dahil maghihilahan silang dalawa papunta sa hukay. 

Ano naman po ang ibig sabihin ng salitang “pareho silang mahuhulog sa hukay”? Ang ibig sabihin nito ay pareho silang mahuhulog sa kapahamakan dahil ang ibig sabihin ng “hukay” ay kapahamakan. 

Mahalaga sa isang mangangaral na hindi siya makasarili upang makapag-akay siyang mabuti sa kanyang kapuwa patungo sa mga mabubuting asal.   Dapat gamutin muna ng isang mangangaral ang kanyang sariling pagkabulag, ang kanyang pagiging makasarili niya, bago niya punain ang mga masasamang ugali ng kanyang kapwa. At malalaman natin na ang isang mangangaral ay isang makasarili sa pamamagitan ng pakikinig natin sa kanyang mga pananalita. 

Sa kabuodan, sinabi sa ebangheliyo ngayon na malalaman natin ang klase ng isang kahoy kung makita natin ang kanyang mga bunga. 

Papano naman natin makikita ang mga bunga ng isang bagay, kaganapan, o kaya ang mga pag-uugali ng isang tao, kung tayo ay mga bulag? Ang sabi ni Jesus, “Maaari kayang mag-akay ang isang bulag ng kapwa niya bulag? Pareho silang mahuhulog sa hukay kapag ginawa nila ang ganoon!” 

Ang sabi pa natin noon na ang pagkabulag ay isang uri ng kasalanan na tinatawag nating pagiging isang makasarili. 

Ang pagiging makasarili ng isang tao, kung saan siya ay bulag sa mga  sitwasyon at kaganapan sa kanyang paligid, ay malaking hadlang at balakid upang makita niya ang tunay na kalagayan at pag-uugali ng kanyang kapwa at ang mga bunga nito sa lipunan. 

Ang isang mangangaral na makasarili ay isang “bulag na umaakay sa kapwa niya bulag, at seguradong pareho silang mahuhulog sa hukay”, dahil hindi naman niya nakikita ang tunay na pag-uugali ng kanyang mga pinangaralan na siyang bunga at buod ng kanilang pagkatao. Kung gayun hindi natin sila matutulungan sa pamamagitan ng ating mga pangangaral upang maligtas sila sa kasalanan (ang pagiging makasarili nila na siya ring uri ng pagiging bulag), at hindi sila mapahamak at mamatay sa kanilang pagkatao upang matagumpayan rin nila ang kamatayan (1 Cor. 15:58). 

Kaya, ang mangangaral na makasarili ay hindi pwedeng mag-akay sa kapwa niya na makasariling tao rin dahil pareho silang mapapahamak: ibig sabihin, hindi niya maililigtas ang kapwa niya tao sa kanilang pagiging makasarili rin na siyang dahilan ng kanilang pagkakasala at tuluyang pagkamatay sa buhay na ibinigay ng Diyos. Kun gayon, walang tagumpay sa kamatayan ang magaganap sa parehong bulag na nag-aakayan kundi pareho silang mahuhulog sa hukay ng kapahamakan. 

DNMJR/dnmjr/26 Peb. 2025

 

MAHALIN NINYO ANG INYONG MGA KAAWAY!

HOMILIYA SA MISA PARA SA IKA-PITONG LINGGO NG KARANIWANG PANAHON (Cycle C) MAHALIN NINYO ANG INYONG MGA KAAWAY! Ang mga babasahin sa Misa para sa Ika-Pitong Linggo ng Karaniwang Panahon (Cycle C) at ang kanilang mga buod ay ang mga sumusunod: Unang Pagbasa – 1 Samuel 26:2, 7-9, 12-13, 22-23. “Sinabi ni Abisai kay David, “Niloob ng Diyos na mahulog ngayon sa mga kamay mo ang iyong kaaway. Kung gusto mo, tatarakan ko na siya ng sibat... Ngunit sinabi ni David, ‘Huwag mong gagawin iyan. Malaking kasalanan na pagbuhatan ng kamay ang haring pinili ni Yahweh. Saksi si Yahweh, ang Diyos na buháy, darating ang araw na mamamatay rin siya, maaaring sa sakit o sa digmaan. Huwag nawang itulot ni Yahweh na patayin ko ang kanyang piniling hari’.” Ikalawang Pagbasa – 1 Korinto 15:45 – 49. “Kung paanong tayo'y naging katulad ng taong nagmula sa lupa, matutulad din tayo sa taong nanggaling sa langit.” Ebangheliyo – Lukas 6:27-28. “Subalit sinasabi ko sa inyong mga nakikinig sa akin: Mahalin ninyo ang inyong mga kaaway at gawan ng mabuti ang mga napopoot sa inyo. Pagpalain ninyo ang sumusumpa sa inyo at ipanalangin ang mga nang-aapi sa inyo.” Galing sa ebangheliyo ni Jesukristo ang katuruan ng ating tema para sa ngayong ika-Pitong Linggo ng Karaniwang Panahon (Taon C) … ang mahalin ang ating mga kaaway. Sino ang ating kaaway? Lahat ng pumupuna at sumasalungat sa ating mga plano at hangarin, at lahat ng umuusig at nanlilinlang sa atin, ay ating mga kaaway. Ang ating kalaban ay sinumang lumalaban, sumasalungat, nagagalit, nang-iinis, at nagpapahirap sa ating buhay. At higit sa lahat, ang ating mga kaaway ay ang lahat ng hindi nagmamahal sa atin, ‘yung napopoot sa atin, at 'yung mga hindi natin gusto sa buhay natin. Maging masunurin tayo kay Jesucristo. Mahalin natin ang ating mga kaaway, ang mga masasama at di-matuwid na tao dahil “pinasisikat ng Diyos ang kanyang araw sa masasama at sa mabubuti, at nagpapaulan sa mga matuwid at sa mga hindi matuwid (Mateo 5:45).” Tulad sa ginawa ni David kay Haring Saul sa Unang Pagbasa na hindi niya pinaslang si Saul kahit nagkaroon ng isang pagkakataong makapagganti siya sa kanyang kaaway. At higit sa lahat, alalahanin natin ang sinabi ni Apostol Pablo sa ikalawang Pagbasa na ang alagad ng Kristo, ang kristyano, ay hindi na isang linalang na makalupa, kundi siya ngayon ay isang makalangit na linalang dahil siya ay ipinanganak na ng muli sa pamamagitan ng Banal na Espiritu nin Diyos. Kung gayon, bilang isang makalangit na linalang, magagawa na niyang mahalin ang kanyang mga kaaway, ang lahat na nagpapahirap, umuusig, sumasalungat at tumutuligsa sa kanya, dahil ang mga pamantayan niya sa buhay na ito ay hindi na makalupa kundi makalangit na. Ang pagtuturong ito ay napakahirap gawin. Sino ang makakagawa nito? Kung mayroon, tiyak na wala na sanang mga kulungan at korte ngayon, at marahil wala nang mga alitan at away na magaganap sa buhay natin. Mahirap man itong gawin, nguni't sino ba ang nagsabing madali at hindi mahirap ang daang papuntang langit? Gaya ng palagi nating sinasabi sa ating panalangin ng AMA NAMIN na “patawarin mo kami sa aming mga kasalanan gaya ng pagpapatawad namin sa mga nagkakasala sa amin,” ang pagmamahal sa ating mga kaaway ay nagmumula at naguugat sa panalanging ito na itinuro sa atin ng Panginoong Jesukristo. Kung hindi nating magawang mahalin ang ating mga kaaway sa araw-araw nating pamumuhay, ay napakawala ring saysay ang pagpapanalangin natin ng AMA NAMIN. Kaya, mahalin natin sa araw-araw ang lahat na ating mga kaaway, lahat ng pumupuna at sumasalungat sa ating mga plano’t hangarin, mga nagpapahirap, umuusig, nanlilinlang, napopoot, tumutuligsa, hindi natin gusto, at hindi nagmamahal sa atin. Sa ganitong paraan, tayo ay magiging tunay at ganap na mga kristyano, at mga anak ng Diyos na ating Ama sa langit. Paano po ang magmahal sa isang kaaway? Ang pagmamahal ay hanggang sa kamatayan sa krus, gaya ng pagmamahal sa atin ng ating Panginoong Jesukristo. Ang ibig sabihin ay handa tayong magsakripisyo ng ating sarili at mamatay para sa isang minamahal, kaaway man siya o isang kaibigan. Kung ang pagmamahal ng ating Panginoong Jesukristo para sa atin ay humantong hanggang kamatayan sa krus, ganyan din po dapat ang pagmamahal ng isang kristyano, hahantung hanggang kamatayan sa krus, bilang isang sakripisyo at kamatayan ng ating sarili hanggang malagutan tayo ng ating hininga para sa ating minamahal. dnmjr/17 Feb. 2025

MGA PAGPAPALA’T SUMPA: MALA-ESPIRITUNG KONDISYON NG TAO

HOMILIYA SA MISA PARA SA IKA-ANIM NA LINGGO NG KARANIWANG PANAHON (Cycle C) MGA PAGPAPALA’T SUMPA: MALA-ESPIRITUNG KONDISYON NG TAO 

 Ang mga babasahin sa Misa para sa Ika-Anim na Linggo ng Karaniwang Taon (Cycle C) at ang kanilang mga buod ay narito sa mga sumusunod: 

 Unang Pagbasa – Jeremias 17:5-8 – “Ganito ang sabi ng Panginoon: Sumpain ang tao na tumitiwala sa tao, at ginagawang laman ang kaniyang bisig, at ang puso ay humihiwalay sa Panginoon. Sapagka't siya'y magiging gaya ng kugon sa ilang. Mapalad ang tao na tumitiwala sa Panginoon, at ang pagasa ay ang Panginoon. Sapagka't siya'y magiging parang punong kahoy na itinanim sa tabi ng tubig.”

Ikalawang Pagbasa – 1 Korinto 15:12, 16-20 – “Kung ang pag-asa natin kay Cristo ay para lamang sa buhay na ito, tayo na ang pinakakawawa sa lahat ng tao. Ngunit ngayong si Cristo'y muling binuhay, ito'y katibayan na muling bubuhayin ang mga patay.” 

Ebangheliyo – Lk. 6:17, 20-26 – Sa lkuwento sa ebangheliyo ngayong linggo ay itinuturo sa atin ni Jesukristo ang kanyang pangangaral, o sermon, sa kanyang mga alagad tungkol sa mga pagpapapala at mga sumpa sa ganitong mga pananalita: “Tumingin si Jesus sa mga alagad, at sinabi, “Mapalad kayong mga mahihirap, mga nagugutom ngayon, mga tumatangis ngayon, kung dahil sa inyong pagsunod sa Anak ng Tao ay kinapopootan kayo, ipinagtatabuyan at nilalait ng mga tao, at pinagbibintangang kayo ng masama. Magalak kayo at tumalon sa tuwa kung gayon ang mangyari sa inyo, sapagkat malaki ang inyong gantimpala sa langit. Ngunit kahabag-habag kayong mga mayayaman ngayon, kayong mga busog ngayon, kayong mga tumatawa ngayon, kung kayo'y pinupuri ng lahat ng tao, sapagkat gayundin ang ginawa ng kanilang mga ninuno sa mga huwad na propeta.” 

Ano po ang ibig sabihin ng pagpapala at ano naman ang sumpa? Ang pagpapapala, o blessing, ay mga salitang nagbibigay pangako ng mga magagadang bagay sa isang tao para sa panahong darating. Ang sumpa naman ay ang kabaliktaran ng pagpapapala, dahil ito ay pagbabanta ng isang kasamaan, o kapahamakang darating sa hinaharap, kung hindi susunod, o gagawin, ang isang utos. Ano po ba ang pinag-ugatan ng pagbibigay ni Jesukristo ng mga pagpapala at mga sumpa? 

Ang pinag-ugatan ng mga salitang pagpapala at mga sumpa ay galing sa mga salita ni Propeta Moises sa Dt. 27:11-28:46, na medyo may kahabaan na hindi natin kailangang lahat itala pa dito. Kung si Moises ay nagbigay ng mga batas, ordinansa, regulasyon at mga utos sa isang bundok (Dt. 5:22, 4:11; Ex. 24:16), kaya ipinapakita din ng ebanghelyo na si Jesukristo bilang isang dakilang mambabatas ay nagbibigay din siya ng mga bagong utos at ordinansa ng Diyos para sa buhay ng mga bagong tao doon sa kanyang Sermon sa Bundok (Mt. 5:7; Mt. 5:7; Mt. 6:20-49). 

 Ang mga salita ng pagpapapala at mga sumpa ito ay may dalang pangako ng kaligtasan sa mga nagsisisunod at ng kapahamakan naman sa mga naglalabag tulad ng sinabi na: “Kung susundin mo ang Panginoon mong Diyos at tutuparin mo ang kanyang mga utos, itataas ka niya sa lahat ng mga bansa sa lupa. Lahat ng mga pagpapalang ito ay darating sa iyo kung susundin mo ang Panginoon mong Diyos.” “Kung hindi mo susundin ang lahat ng utos ng aklat na ito at hindi mo igagalang ang maluwalhati at kamangha-manghang pangalan ng Panginoon (Deut. 27:15-28:14 ).” 

 Ang mga pagpapala at ang mga Sumpa dito sa Lukas 6 ay nagpapahayag ng isang materyal na kalagayan sa buhay ng isang tao dito sa lupa, na mababaligtad sa susunod na buhay (Tingnan sa Lucas 16:25). Kung titingnan natin ang mga pagpapalang ito sa kabuuan ni Lucas, ang mga pagpapala ay para sa mga dukha, nagugutom, umiiyak at naghihirap ngayon, at pagkatapos ang nakalistang apat na sumpa ay para sa mga mayayaman, busog, tumatawa at pumapalakpak ngayon, na kabaligtaran ng apat na pagpapala o pagpapala na ipinapahayag. 

Bakit kailangan natin itong mga pagpapapala’t sumpa? Dahil ang tao ay mayroong dalawang kalagayan, o kondisyon, sa buhay: una, ang makataong kalagayan, at ang ikalawa, ang maka-espiritung kalagayan. Ang makataong kalagayan, o kondisyon, ay ang kalagayan ng tao patungo sa korupsyon, pagkabulok, at kamatayan. Ang maka-espiritung kalagayan, o kondisyon, ng tao ay ang kalagayan niya patungo sa pagkabuhay ng muli, sa resureksyon, sa walang hanggang buhay, at sa kaluwalhatian. 

 Ang mga pagpapala ay nakalaan sa maka-espiritung kalagayan, o kondisyon, ng tao, samantalang ang mga sumpa ay nakalaan sa kanyang makataong kalagayan, o kondisyon, tulad ng makikita dito sa isang ilustrasyon na ito sa ibaba: Kung ipinakita ni Moises ang pangitain ng lahat ng uri ng buhay na darating sa mga Israelita sa lupang pangako sa pamamagitan ng pagpapakita sa kanila ng mga pagpapala at mga sumpa ng Diyos, kaya ipinakita ni Jesukristo ang isang bisyon sa kanyang mga disipulo at sa mga nagnanais na maging Kristiyano sa pamamagitan ng pagbibigay sa kanila ng apat na pagpapalang ito at apat na sumpa ng buhay Kristiyano bilang isang pangitain, o bisyon. 

 Kaya, sa diagram na ipinakita natin dito sa itaas, ito ay nagpapakita ng kaugnayan sa pagitan ng mga pagpapalang ipinangako ng Diyos at iba pang mga katangian o birtud na alam na natin. Ang kabuuan kung ating tutuparin at isabuhay ang pagpapala at ang mga paguugali para sa buhay Kristiyano ay ang pagdurusa at pag-uusig na ibinibigay ng mga tao sa mga tunay na propeta ng Diyos. Kung hindi natin ito tutuparin at isabuhay, ang magiging resulta ay tatanggapin tayo ng mga tao gaya ng pagpuri ng mga tao sa mga huwad na propeta noong unang panahon (Lk. 6:26; Jer. 5:31). 

 dnmjr_10 Feb. 2025

PAGTAWAG SA PINAKAUNANG DISIPULO NI JESUS!

HOMILIYA SA MISA PARA SA IKA-LIMANG LINGGO NG KP (Cycle C) 

PAGTAWAG SA PINAKAUNANG DISIPULO NI JESUS! 

Ang mga babasahin sa Misa para sa Ikalimang Linggo ng Karaniwang Taon (Cycle C) at ang kanilang mga buod ay ang mga sumusunod: 

Unang Pagbasa – Isaias 6:1-2a, 3-8 - Sinabi ko, “Kawawa ako sapagkat ako ay isang makasalanan at mula sa isang lahing makasalanan. Mapapahamak ako sapagkat nakita ko ang Hari, si Yahweh, ang Makapangyarihan sa lahat!” 

Ikalawang Pagbasa – 1 Korinto 15:1-11  - Sa kahuli-huliha'y nagpakita rin siya sa akin, kahit na ako'y tulad ng isang batang ipinanganak nang wala sa panahon. Sapagkat ako ang pinakahamak sa mga apostol; ni hindi nga ako karapat-dapat tawaging isang apostol, sapagkat inusig ko ang iglesya ng Diyos. Ngunit dahil sa kagandahang-loob niya, ako'y naging isang apostol, at hindi naman nawalan ng kabuluhan ang kaloob niyang ito sa akin. Katunayan, nagpagal ako nang higit kaysa sinuman sa kanila, subalit hindi ito dahil sa sarili kong kakayahan kundi dahil sa kagandahang-loob ng Diyos na nasa akin. 

Ebangheliyo – Lukas 5:1-11 - Namangha siya at ang kanyang mga kasamang sina Santiago at Juan na mga anak ni Zebedeo at mga kasosyo ni Simon dahil sa dami ng kanilang huli. Sinabi ni Jesus kay Simon, “Huwag kang matakot. Mula ngayo'y mga tao na, sa halip na mga isda, ang iyong huhulihin.” Nang maitabi na nila ang mga bangka sa pampang, iniwan nila ang lahat at sumunod kay Jesus. 

Ang tema ng homiliya para sa linggong ito ay “Pagtawag sa Pinakaunang Disipulo ni Jesus”. Ang temang ito ay nagpapakita ng kanilang walang pag-alinlangang pagtanggap at pagsagot sa kanyang pagtawag na sumunod sila sa kanya. Hindi kagaya ng ikinukuwento sa una at ikalawang pagbasa, na parehong si Profeta Isaias at Apostol Pablo ay nag-alinglangan sa umpisa sa pagsagot at pangtangap sa pagtawag sa kanila ng Panginoon. 

Kahit, si Simon Pedro ay gayon din ang ginawa sa umpisa, dahil sinabi niya kay Jesus na layuan siya dahil sinabi na siya din ay isang makasalanang tao. Nguni’t, sa bandang huli, si Simon Pedro at ang kanyang tatlong kasama sa bangka ay pumayag din sa tawag ni Jesus na sumunod sila sa kanya at maging mga alagad niya. At sila nga ang unang apat na naging kauna-unahan mga alagad ni Jesus. 

Ang tema at ang kuwentong ito tungkol sa pagtawag sa pinakaunag alagad ni Jesus ay nagdadala sa atin sa isang bagay na may malaking kahalagahan sa Sta. Igelsiya. At ang bagay na ito ay tungkol sa tinatawag nating “bokasyon”, ang isang salita na bukambibig sa loob ng isang seminaryo, sa mga estudyanteng nagseseminaryo, at sa mga taong nag-aaral sa pagkapari. 

Dati, ang buong akala natin na ang isang tao ay may bokasyon kung siya ay nagpresenta ng kanyang sarili upang pumasok sa isang seminaryo at umpisang mag-aral sa pagkapari. Ang taong iyan ay sinasabi nating may bokasyon daw. 

Nguni’t sa totoo lang, ang mga tao ay hindi dapat nagpipresenta ng kanilang sarili sa Sta. Iglesiya upang tumanggap ng kanyang tawag na maglingkod sa anuman trabaho sa loob ng Sta. Iglesiya.

Ang kabaliktaran ay ang dapat pong mangyari. Ang Sta. Iglesiya po ay ang pinagmumulan ng isang bokasyon upang maglingkod sa Diyos. Ang Sta. Iglesiya ay siyang tumatawag sa isang indibidwal na sumapi, at maging isang alagad upang kalaunan ay tumanggap ng anumang responsibilidad, o trabaho, sa loob ng Sta. Iglesiya sa paglingkod sa Diyos.

Di po ba may kasabihan tayo na, “Kung sino ang may kailangan ay siyang lumapit.”

Ganun din po sa usapin tungkol sa bokasyon sa paglilingkod sa Diyos. Ang Sta. Iglesiya ay ang may kailangan sa mga tao upang sumunod, sumapi, maging alagad at tuluyang maglingkod sa Diyos sa loob ng Sta. Iglesiya dahil siya ang mga pangunahing gawain at responsibilidad na mag-alay ng pagpupuri at pagsamba sa kabutihan ng Diyos dahil sa kanyang gawaing paglalang, pagligtas at pagpakabanal sa sangkatauhan. Unang tinawag ng Diyos ang Sta. Iglesiya sa ganyang mga gawain at trabaho. Kaya, ang Sta. Iglesiya din ang tumatawag sa mga taong sumunod, sumapi, maging alagad at tuluyang maglingkod sa Diyos sa loob ng kanyang Sta. Iglesiya. Dahjil alam ng Sta. Igelsiya kun anuano ang mga pangangailan niya, kaya siya rin ang dapat pumili, maghanap, at tumawag sa taong gagampan ng mga tungkulin at mga Gawain sa loob ng kanyang bahay.

Hindi pwedeng ang isang indibuwal na tao ay magpipresenta ng kanyang sarili sa Sta. Iglesiya na pumasok sa kanya, at sabihing siya ay may bokasyong maglingkod sa Diyos sa loob ng Sta. Iglesiya. Kung hindi ang Sta. Iglesiya ang tumawag, wala siyang karapatang magpresenta ng kanyang sarili para pumasok na maglingkod kung hindi naman siya tinawag at sinabihang magsunod.

Bakit, ano po ba ang mangyayari, o epekto, kung ang isang bokasyon sa pagpapari, o sa pagiging isang ministro sa Sta. Iglesiya, ay galing sa indibiwal na tao at ang pagtawag ay hindi galing mismo sa Sta. Iglesiya?

May isa pa tayong kasabihan na “Huwag kang dadalo kung hindi ka imbitado.”

Di ba nakakahiya kung basta ka na lang magpipresenta ng inyong sarili na hindi ka naman tinawag at inimbita man lamang, dahil sasabihin ng iba na ikaw ay isang “taong presentado, tarantado.” At maliban diyan, kung ang sarili mo ay iprinisenta mo sa Sta. Iglesiya, siyempre pagkatapus na ikaw ay maging pari o ministro, hihiling ka sa Sta. Iglesiya na ibigay sa iyo ang trabaho na gusto mong gawin, at hindi ‘yung trabaho na ibinibigay sa iyo ng Sta. Iglesiya. Hindi po tayo ang may pangangailangan sa Sta. Iglesiya, kundi ang Sta. Iglesiya ang may pangangailangan sa atin kaya tayo ay tinatawag na sumapi at sumunod sa kanya.

Kaya po, kung ang paguusap ay sa bagay na bokasyon sa loob ng Sta. Iglesiya, ang dapat na pinaggagalingan ng tawag, o bokasyon, ay ang Sta. Iglesiya mismo at hindi ang persona. Kagaya ng nangyari sa kuwento ng ating ebangheliyo sa linggong ito, na ang pagtawag sa unang mga disipulo ng Kristo ay galing mismo kay Jesus at hindi galing sa mga alagad.

 _4 Feb. 2025

PAGDADALISAY KAY JESUS SA TEMPLO

HOMILIYA SA MISA PARA SA IKA-APAT NA LINGGO NG KARANIWANG PANAHON (Cycle C) PAGDADALISAY KAY JESUS SA TEMPLO Ang mga babasahin sa Misa para sa Ikaapat na Linggo ng Karaniwang Taon (Cycle C) at ang kanilang mga buod ay ang mga sumusunod: Unang Pagbasa – Malakias 3:1-4 - Sabi ni Yahweh na Makapangyarihan sa lahat, “Ipadadala ko ang aking sugo upang ihanda ang daraanan ko. At si Yahweh na inyong hinahanap ay biglang darating sa kanyang templo. Darating ang pinakahihintay ninyong sugo at ipahahayag ang aking tipan.” Ikalawang Pagbasa – Mga Hebreyo 2:14-18 - Yamang ang mga anak ay may laman at dugo, siya din naman ay nakibahagi ng ganoon, upang sa pamamagitan ng kamatayan ay kaniyang mapawalang-bisa ang diyablo na siyang may hawak ng kapangyarihan ng kamatayan. Kaya kinakailangang matulad siya sa kaniyang mga kapatid sa lahat ng paraan upang sa kaniyang paglilingkod sa Diyos, siya ay maging mahabagin at matapat na pinaka­punong-saserdote, upang siya ay maging kasiya-siyang hain sa mga kasalanan ng mga tao. Sapagkat nakaranas siya na siya ay tuksuhin. Kaya naman kaya niyang tulungan ang mga tinutukso. Ikatlong Pagbasa – Lk 2:22-40 - Naganap na ang araw ng kanilang pagdadalisay ayon sa kautusan ni Moises. Dinala nila si Jesus upang maghandog ng hain ayon sa sinabi sa kautusan ng Panginoon. Narito, sa Jerusalem ay may isang lalaki na ang pangalan ay Simeon. Ang Banal na Espiritu ay naghayag sa kaniya na hindi siya mamamatay hanggang hindi niya nakikita ang Mesiyas ng Panginoon. Dinala nga ng mga magulang ang maliit na batang si Jesus sa templo at kinarga siya ni Simeon at pinuri ang Diyos na nagsabi: ‘Panginoon, ngayon ay papanawin mo na ang iyong alipin na may kapayapaan ayon sa iyong salita…sapagkat nakita na ng aking mga mata ang iyong pagliligtas na inihanda mo sa harap ng lahat ng mga tao’. Si Jose at ang ina ni Jesus ay namangha sa mga bagay na sinabi patungkol sa kaniya. Binasbasan sila ni Simeon at sinabi niya kay Maria na ina ng bata: ‘Narito, siya ay itinalaga upang ibagsak at itindig ang marami sa Israel. Siya ay magiging isang tanda na kanilang tututulan. Ito ay mangyayari upang mahayag ang mga pagtatalo ng maraming puso. Sa iyo rin, isang tabak ang tatagos sa iyong kaluluwa’. Naroroon din si Ana, isang babaeng propeta na anak ni Fanuel, mula sa lipi ni Aser. Siya ay mga walumpu’t-apat na taon na at siya ay isang balo. At hindi na siya umalis sa templo. Araw at gabi siya ay naglilingkod na may mga pag-aayuno at mga pagdalangin. Sa oras ding iyon, pumasok siya sa kinaroroonan nila at nagpuri sa Panginoon. Nagsalita siya patungkol kay Jesus sa kanilang lahat na nasa Jerusalem na naghihintay ng katubusan. Nang maganap na nila ang lahat ng mga bagay ayon sa kautusan ng Panginoon, sila ay bumalik sa Galilea, sa Nazaret na kanilang lungsod. Ang bata ay lumaki at lumakas sa espiritu. Napuspos siya ng karunungan at ang biyaya ng Diyos ay sumakaniya. Ayon sa Leviticus 12:2 at 6-7, ang batas ng Paglilinis pagkatapos ng panganganak, ang probisyon na ito ay nagsasabing “Kung ang isang babae ay magbuntis at manganganak ng isang lalaki, siya ay magiging marumi sa seremonyal na paraan... at pagkatapos maghintay ng tatlumpu't tatlong araw, siya ay ay lilinisin mula sa pagdurugo ng panganganak. Kapag natapos na ang oras ng paglilinis, ang babae ay dapat magdala ng isang taong gulang na kordero bilang handog na susunugin at isang batang kalapati o kalapati bilang handog sa paglilinis. Dapat niyang dalhin ang kanyang mga handog sa pari sa pasukan ng Tabernakulo. Ihaharap sila ng pari sa Panginoon para dalisayin siya. Pagkatapos siya ay magiging malinis na muli pagkatapos ng kanyang pagdurugo sa panganganak”. Ito po ang binasehan ng ating kuwento sa ebangheliyo ngayong linggo, ang kuwento ng pagpapadalisay, o paglilinis, kay Jesus sa Templo. Para sa isang mag-asawang Hudiyong kapanganganak pa lamang, ang gawaing ito ay isang normal at natural na gawain dahil sa pinaguutos ito ng batas. Kaya, ang mag-asawang si Jose at Maria, dala ang kanilang bagong silang na anak, ay pumaroon sa Templo sa araw na itinakda upang isagawa ang isang gawain tungkol sa pag-dadalisay. Sa hindi nila inaasahan, pumunta din doon sa Templo sa oras ding iyon at sa udyok ng Espiritu Santo, ang dalawang Israelitang profetang Simeon at Ana. Sa pagkakita ni Simeon sa bata, ito ay nagwika: Ang batang ito ay itinalaga upang ibagsak at itindig ang marami sa Israel. Siya ay magiging isang tanda na kanilang tututulan. Ito ay mangyayari upang mahayag ang mga pagtatalo ng maraming puso.” At sa kay Mariang ina ng bata, si Simeon ay nagwika rin: “At sa iyo rin, isang tabak ang tatagos sa iyong kaluluwa”. Sa pamamagitan ng mga salitang ito ni Simeon ay hinulaan niya ang paparating na mga kaganapan sa buhay ng bata at ng kanyang ina, na sa kalauna’y natupad nga lahat ayon sa naging takbo ng buhay nila Jesus at Maria na mababasa natin sa mga kuwento sa ebangheliyo. Sinasabi pa dito sa ebangheliyo na ang lahat ng mga kaganapang ito ay iningatan na lamang ni Maria sa kanyang puso hanggang sa panahon na nakita nga niyang natupad ang lahat ng mga bagay na ihinula ni Simeon tungkol sa kanilang dalawa. At dahil dito, ang batang si Jesus ay lumaki at lumakas sa Espiritu at napuspos ng karunungan at mga biyaya ng Diyos pagkatapus na bumalik sa bayan nila sa Nazareth, Galilea, dahil lamang sa pagsunod at pagtupad sa batas ng paglilinis na ayon sa batas ni Moises. Ano po ba ang ibig ipakahulugan ng mga pananalita ni Simeon na: siya ay 1. Itinalaga upang ibagsak at itindig ang marami sa Israel; at 2. Tanda na kanilang tututulan upang mahayag ang mga pagtatalo ng maraming puso. At ang pananalita ni Simeon sa kanyang ina (kay Maria) na: 3. Isang tabak ang tatagos sa iyong kaluluwa. Ang lahat ng mga pananalitang ito ni Simeon ay may kinalaman at pumapatungkol sa PASYON (pagsakit at pagkamatay) ni Jesus sa krus kung saan: 1. Ang kanyang sinapit sa mga kamay ng mga Hudyong kaparian ay nagdala ng labis na kaguluhan sa bayan ng Israel. Ito ang sinabi ni Jesus noon na "Ako'y pumarito hindi upang magdala ng kapayapaan, kungdi ng hidwaan at pag-aalitan" (Lk 12:51-53; Mt. 10:34-36), na patungkol naman ito sa sinabi ni Simeon na "siya'y itinalaga upang ibagsak at itindig ang marami sa Israel"; 2. Ito rin ang dahilan kung bakit sinabi noon ni Jesus na "kung wala kayong espada ay bumili na kayo ngayon, dahil ang mga sinabi tungkol sa akin sa akalat ng kasulatan ay magaganap na" (Lk. 22:36). na ang patungkol naman sa sinabi ni Simeon na "siya'y isang tanda na kanilang tututtulan upang mahayag ang mga pagtatalo ng maraming puso"; 3. Ang kanyang sinapit na mga sakit sa krus ay ang nagong dahilan upang ang puso ng kanyang ina ay mabiyak sa labis na kapighatian at matinding kahirapan sa pagkakita pa lamang sa kanyang nakabitin na duguan na katawan sa krus (Jer. 15:10; Juan 19:25-27), pinarusahan dahil sa ating mga kasalanan (Isaias 53:5). Kung gayon, tayong mga taong makasalanan ang espadang itinurok sa puso ng ina ni Jesus, si Maria, na tiumagos pati sa kangyang kaluluwa. Ang lahat ng mga pangyayaring ito sa kanyang pasyon ay sinabi ni Simeon sa kanyang hula kay Jesus na isang tanda na pagtututulan upang mahayag ang mga pagpapatalo ng maraming puso, dahil tayo-tayo ang nagsisipagtalo laban sa bawa't isa kung sino sa atin ang may kasalanan sa kanyang sinapit na mga sakit at kamatayan sa krus. Sa ngayon, si Jesukristo pa rin ang isang tanda na pinagtatalunan at pinagaawayan ng mga sekta ng relihiyon sa buong mundo, at ng mga miyembro ng iba't ibang grupo ng kristyanong iglesiya na may kanya-kanyang pananampalataya at paniniwala upang sila'y magkagulo, maghiwa-hiwalay, at magsiraan laban sa isa't isa kung sino sa kanila ang may tama o may maling paniniwala at doktrinang taglay, o kaya kung sino sa kanila ang mas nakararami, mas mapera at mas maimpluwensiya sa lipunan ng mga tao. "Yan pa rin ang mga bagay na pinagtatalunan ng mga relihiyon at mga sekta ng relihiyon na ang ugat nga ng kanilang pagtatalo ay kung sino ang tunay at dalisay na mananampalataya at may malalim na pagmamahal kay Jesukristo. Kaya, ang mga hula ni Simeon noon kay Jesukristo doon sa Templo nang siya'y dinalisay ay hindi lamang naganap sa panahon ni Jesukristo kungdi nagaganap hanggang ngayon sa ating kasalukuyang panahon. Nakakahiya sa mga di-kristyano at walang pananampalataya sa Dios, dahil sa ang mga nagsisipagtawag sa kanilang mga sarili na kristyano, at pare-parehong mga kristyano daw, ay nagsisiraan, nagbabanatan, nag-eekskumonyonan, nagsususpensyonan, nagpapalayas sa samahan, nag-aakusahan sa mga korte, at nagbibintang ng kung anu-ano sa kapwa kristyanong Iglesiya ng schism, null-and-void-ab initio ang grant ng communion, mali at walang apostolic succession, at iba pang kagaya nito. Naiiskandalo ang mga di-kristyano at walang pananampalataya sa Dios, dahil sa hidwaan at siraan ng mga krisyano sa ngalan ng iisa nilang Kristo. Ibig sabihin hindi pa rin tapos ang mga paghihirap na dinanas ni Jesukristo noon habang nakabitin siya at duguan sa krus at patuloy pa rin sa kasalukuyan ang kanyang paghihirap habang nakapako sa krus, dahil sa mga kaguluhan, awayan, banatan at siraan na nangyayari ngayon sa mga iglesiyang nagtataglay at gumagamit ng pangalan ni Jesukristo na sila raw ay mga kristyano at mga kaanib sa iisa lang daw na Iglesiya ni Kristo. Nakakahiya nga sa mga di-kristyano at walang pananampalataya sa Diyos dahil ang sinasabing pagtubos ni Kristo sa atin ay hindi pa pala nangyayari sa kabila ng pahayag ng iilang kristyano na natubos na raw tayo ni Kristo, at tapus na raw ang kangyang pagligtas sa sangkatauhan, nguni’t nagpapatuloy pa rin pala ang mga paghihirap niya na nakabitin at duguan diyan sa taas ng krus upang tubusin tayo sa ating kasalukuyang mga kasalanan ng mga siraan, banatan, akusahan, at batuhan ng kung anu-anong mga paratang at sumbong laban sa ating mga kapwa kristyano at kapwa mga miyembro ng iisa raw na iglesiya ni Kristo. Ang buong akala natin ay nasa loob na tayo ng iglesiya ni Kristo at nagsisipagpuri na ng lubos sa Diyos dahil sa natamo na raw natin ang kaligtasan at tagumpay laban sa kasalanan at kapangyarihan ng Diyablo at ni Satanas dahil sa pagtubos sa atin ni Jesukristo sa krus ng kaligtasan. Nguni’t sa nakakalungkot at nakakalumong reyalidad ng ating kasalukuyang takbo ng awayan ng mga iglesiya ni Kristo ay hindi pa pala tayo ligtas, at kung gayun ay hindi pa tayo dapat na magdiwang ng ating kaligtasan at magpuri sa Diyos sa loob ng ating mga iglesiya sa pamamagitan ng pagsasagawa ng ating mga liturhiya’t mga gawain pagsamba. Sayang lahat ang mga gawaing ito dahil sa totoo lang ay wala pa talagang nailigtas si Kristo sa kapangyarihan ng kaaway ng Diyos! Kaya, tama pala na dapat sariwain at ganapin natin taun-taon ang pagsagawa ng pasyon, mga sakit at kamatayan, ni Kristo sa ating mga kalsada’t kaburulan dahil sa ganoong paraan ipinapakita at ipinahahayag natin sa buong mundo na patuloy pa rin tayong iliniligtas ni KRISTO. Kaya naman pala hindi masugpu-sugpo, mapuksa at masawata ang mga kurupsyon, katiwalian, krimen, kalaswaan, at mga panghahalay na nagaganap sa ating kasalukuyang lipunan dahil wala pa tayong hinahawakang pruweba ng ating kaligtasan laban sa lahat ng porma ng kasalan at kasamaan. Sino ngayon ang PEKE, 'yun bang mga taong nagpapaka-kristyano, o yung mga kristyanong nagpapaka-pagano? dnmjr_28 Jan. 2025

BINUKSAN ANG BALUMBON

HOMILIYA PARA SA MISA SA IKA-3 LINGGO NG KARANIWANG TAON (Cycle C) BINUKSAN ANG BALUMBON Ang mga babasahin sa Misa para sa Ikatlong Linggo ng Karaniwang Taon (Cycle C) at ang kanilang mga buod ay ang mga sumusunod: Unang Pagbasa - Nehemias 8:2-4a, 5-6, 8-10 - Si Ezra ay nakikita ng lahat sapagkat mataas ang kanyang kinatatayuan. Ang lahat ay tumayo nang buksan niya ang aklat. “Purihin si Yahweh, ang dakilang Diyos!” sabi ni Ezra. Itinaas naman ng mga tao ang kanilang mga kamay at sumagot, “Amen, Amen.” Nagsiyuko rin sila at sumamba kay Yahweh. Ikalawang Pagbasa – 1 Cor. 12:12-14, 27 - Si Cristo'y tulad ng isang katawan na may maraming bahagi. Kahit na binubuo ng iba't ibang bahagi, ito ay nananatiling iisang katawan. Ikatlong Pagbasa – Lk. 1:1-4, 4:14-21 - Pumunta si Jesus sa Nazaret, ang bayan kung saan siya lumaki. Gaya ng kanyang nakaugalian, pumasok siya sa sinagoga nang Araw ng Pamamahinga. Tumayo siya upang bumasa ng kasulatan, 17 at ibinigay sa kanya ang aklat ni Propeta Isaias. Binuksan niya ito sa dakong kinasusulatan ng ganito: “Ang Espiritu ng Panginoon ay sumasaakin, sapagkat hinirang niya ako upang ipangaral sa mga mahihirap ang Magandang Balita. Isinugo niya ako upang ipahayag sa mga bihag na sila'y lalaya, at sa mga bulag na sila'y makakakita. Isinugo ako upang palayain ang mga inaapi, at upang ipahayag ang panahon ng pagliligtas ng Panginoon.” Inirolyo niya ang kasulatan, isinauli sa tagapag-ingat at siya'y naupo. Nakatitig sa kanya ang lahat ng nasa sinagoga, 21 at sinabi niya sa kanila, “Ang kasulatang ito na inyong narinig ay natupad ngayon.” Sa kuwento sa ebangheliyo ngayong linggo ay nagtuturo sa atin kung papano si Jesus nagbigay ng isang homiliya sa mga tao. Ang homiliya ay naiiba sa isang sermon. Ano ang pakakaiba ng dalawa sa isa’t isa? Ang sermon ay isang pangangaral tungkol sa isang moral na klase ng pamumuhay, o ang paguturo sa mga tao na gumawa ng kung anong tama at ang hindi paggawa ng kung anong mali na dapat nilang palaging sundin upang maging silang kalugod lugod sa Diyos. Samantala, ang homiliya ay isang exhortasyon, o ang paghihikayat sa mga tao na magpatuloy sa kanilang buhay dahil sa nangyari na, o naganap na, ang mga mabubuting bagay para sa kanila. Katulad ‘yan sa mga pananalitang ginamit ng Panginoon sa kanyang diskurso sa mga tao sa ebangheliyo ngayong linggo, na sinabi niya na ang mga bagay na sinasabi ng Diyos sa banal na kasulatan ay naganap na sa mismong araw at oras na naririnig nila iyon. Ang homiliya ay hindi isang pangako sa mga tao ng isang bagay na darating pa lamang, o isang panunumbat dahil sa mga kasalanang nagawa ng mga tao sa kanilang nakaraan, kundi isang paghimok sa kanila na ang mga mabubuting bagay na kanilang inaasam, o inaasahan, ay nangyayari na sa oras mismo ng kanilang pakikinig. Ang sermon ay ang “pagmomoralize”, samantalang ang homliliya ay ang “pagliliberalize”. Sa sermon, ang kondukta ng mga tao ay ang pinakikialaman, o pinipintasan at hinahanapan ng mga deperensya’t mal isa paguugali at mga butas sa batas. Samantalang sa homiliya naman, ang buhay ng mga tao ay pinapalaya at tinatanggalan ng mga haring at bara sa pamamagitan ng mga salitang mapagpalaya at nagpapalakas ng isipa’t damdamin at nagpapatibay sa kanilang determinasyong magpatuloy sa buhay kahit na anong mangyari. Kaya, sinabi ni Jesus pagkatapus ng kanyang pagbasa sa banal na kasulatan na, “Ang kasulatang ito na inyong narinig ay natupad ngayon.” Ang ibig sabihin nito ay sa pamamagitan ng pagsasalita lamang niya ay may isang kapangyarihang lumabas sa kanyang bibig upang patotohanan at patunayan ang lahat ng mga sinabi at maganap ang lahat na propesiya para sa mga tao. Kaya, kung makarining kayo ng mga panglalait at pamimintas na galling sa kanino man, magsa pari o sa ministro man, tiyak ‘yan ay isang sermon. Nguni’t kung makarining kayo ng mga salitang nagpapagana’t nagpapagaan sa buhay, at masaya sa pakiramdam, tiyak ay homiliya po ‘yon. At ang sagot na lamang ng mga taong nakikinig sa isang homiliya ay walang iba kungdi ang “Amen” dahil sa ang salitang ipinahahayag sa kanila ay naganap na sa kalagitnaan nila. Iyang po ang pagkakaiba ng isang homiliya sa isang sermon.