ANAK NA MINAMAHAL

HOMILIYA PARA SA LINGGO NG PAGBAUTISMO SA PANGINOON (Cycle C) ANAK NA MINAMAHAL Ang mga babasahin para sa Linggo ng Pagbautismo sa Panginoon (Cycle C) at ang kanilang mga buod ay ang mga sumusunod: a. Unang Pagbasa – Isaias 42:1-4,6-7 - Narito ang aking lingkod na aking itinataguyod, aking hinirang na kinalulugdan ng aking kaluluwa. Pinagkalooban ko siya ng aking espiritu upang siya ay magdala ng tunay na hustisya sa mga bansa. (Isaias 42:1) b. Ikalawang Pagbasa – Mga Gawa 10:34-38 - Pinahiran siya ng Diyos ng Banal na Espiritu at ng kapangyarihan (Gawa 10:38) c. Ebangheliyo - Lukas 3:15-16,21-22 – Ngayon nang ang lahat ng mga tao ay mabautismuhan at habang si Jesus pagkatapos ng kanyang sariling bautismo ay nananalangin, nabuksan ang langit. At ang Banal na Espiritu ay bumaba sa kanya sa hugis ng katawan, tulad ng isang kalapati. At isang tinig ang dumating mula sa langit, "Ikaw ang aking Anak, ang Minamahal; ang aking paglingap ay sumasa iyo." (Lk. 3:21-22. Ang pagbautismo ni Juan Bautista kay Jesus ay ang kanyang ordinasyon sa pagkapari sa pakunwaring isang bautismo sa tubig ng pagsisisi kagaya ng ibinibigay ni Juan sa karaniwang Israelitang lumalapit sa kanya. Nguni’t si Jesus ay malinis na sa kasalanan na hindi nangangailangang paghuhugas sa tubig ng pagsisisi. At maaalala natin na si Juan Bautista ay nagbibinyag ng pagsisisi sa pananaw ng paparating na Mesias na siyang magbabautismo sa Espiritu at sa katotohanan. Kaya, ang bautismo ni Juan Bautista kay Jesus ay hindi bautismo sa tubig nguni’t isang ordinasyon sa pagkapari dahil sa pagsampa sa kanya ng isang kalapati na galing sa langit, na sumisimbolo sa Banal na Espiritu, at may tinig na narining na nagwika galing sa langit na “Ito ang aking anak na lubos kong kinalulugdan” Kailangang ordinahan si Jesus ni Juan Bautista sa pagkapari sa komunidad, o Iglesiya, sa Ilang ng mga Israelita, dahil sa paparating na kamatayan ni Juan sa mga kamay ni Haring Herodes Antipas. Dahil si Jesus ang magtataguyod ng trabaho, o ministeryo, sa Ilang ni Juan Bautista pagkatapus na ito ay mapugutan ng ulo sa utos ni Haring Herodes, kaya kailangang ilipat ni Juan Bautista, sa pamamagitan ng isang sakramento, ang kanyang pagkapari kan Jesus sa paraan ng isang ritwal na Bautismo sa Ilog ng Jordan. Sa katunayan na ang bautismo ni Juan Bautista kay Jesus ay ang kanyang ordinasyon sa pagkapari ay dahil sa pagkatapus na pagkatapus nito ay nagumpisa na si Jesus na gumampan ng kanyang ministeryo sa mga tao alinsunod sa ipinagagawa sa kanya ni Juan Bautista pagkatapus agad ng kanyang pakikipagtunggali ki Satanas sa Ilang (disyerto). Sa kuwento ng kahit dalawang ebanghelista ay makukuha ang ganitong mga pahayag. Kaya, wala naman talagang iglesiyang itinayo sina Juan Bautista at Jesukristo maliban sa iglesiya, o kuminidad, ng Israel sa Ilang na nagmula pa kay Propetang Moises sa panahon ng Exodo, o sa paglabas ng mga Israelita sa Ehipto at paglakbay nila sa disyerto sa loob ng apatnapung taon. At sa panahon ni Juan Bautista at Jesukristo, ang iglesiyang ito sa Ilang ay nakapatirapa, o nakabuwal, kung kaya sinabi ni Jesukristo na kailangan niyang itayong muli ang kanyang Iglesiya. Sa makatuwid, si Jesukristo ay hindi naman talaga gumawa, o nagtayo, ng sarili niyang Iglesiyang pag-aari niya, na galing sa kanyang pagkatao o sa kanyang kapangyarihan bilang isang kinikilalang Mesias, kundi ipinagpatuloy lamang niya ang Iglesiyang tinanggap niya kay Juan Bautista sa kapangyarihan ng pagbautismo sa kanya ni Juan sa Ilog ng Jordan. At ang iglesiyang ito na itinayo ni Jesukristo na galing kay Juan Bautista ay ang antigong iglesiya sa Ilang ng Israel na ipinatayo kan Moises ng Panginoong si Yahweh. dnmjr_01/14/2025

HOMILIYA PARA SA LINGGO SA PISTA NG EPIPANYA (Cycle C)

HOMILIYA PARA SA LINGGO SA PISTA NG EPIPANYA (Cycle C) Ang mga pagbasang galing sa Banal na Kasulatan para sa Linggong ito sa Pista ng Epipanya ay ang mga sumusunod: Unang Pagbasa – Isaias 60:1-6 - Bumangon ka, Jerusalem, at sumikat na tulad ng araw. Liliwanagan ka ng kaluwalhatian ni Yahweh. Mababalot ng kadiliman ang buong daigdig; ngunit ikaw ay liliwanagan ni Yahweh, at mapupuspos ka ng kanyang kaluwalhatian. Ang mga bansa ay lalapit sa iyong liwanag, ang mga hari ay pupunta sa ningning ng iyong pagsikat. Pagmasdan mo ang iyong kapaligiran, ang lahat ay nagtitipun-tipon upang magtungo sa iyo; manggagaling sa malayo ang mga anak mong lalaki; ang mga anak mong babae'y kakargahing parang mga bata. Magagalak ka kapag nakita sila; sa iyong damdami'y pawang kasiyahan ang madarama; sapagkat malaking yaman buhat sa karagata'y iyong matatamo, at mapapasaiyo ang kayamanan ng maraming bansa. Ang Ikalawang Pagbasa – Epeso 3:2-3a. 5-6 – ay nagsasabi na: “Marahil ay nabalitaan na ninyo na dahil sa kagandahang-loob ng Diyos ay pinagkatiwalaan niya ako ng tungkuling ito para sa inyong ikabubuti. Tulad ng naisulat ko na sa ilang salita, ipinaalam sa akin ng Diyos ang kanyang lihim na panukala. Ito'y hindi ipinaalam sa mga tao noong mga nakaraang panahon, ngunit inihayag ngayon ng Diyos sa pamamagitan ng Espiritu, sa kanyang mga banal na apostol at mga propeta. At ito ang lihim: sa pamamagitan ng Magandang Balita, ang mga Hentil ay mga tagapagmana rin tulad ng mga Judio, kabilang din sa iisang katawan, at may bahagi sa pangako ng Diyos sa pamamagitan ni Kristo Jesus.” An Ebangheliyo naman na galling kay Mateo 2:1-12, ay nagsasabi na: “Panahon ng paghahari ni Herodes sa Judea nang ipanganak si Jesus sa Bethlehem. May mga pantas mula pa sa silangan na dumating sa Jerusalem. Nagtanung-tanong sila, “Nasaan ang ipinanganak na hari ng mga Judio? Nakita namin sa silangan ang kanyang bituin, kaya't naparito kami upang siya'y sambahin.”Nang mabalitaan ito ni Haring Herodes, siya'y naligalig, gayundin ang buong Jerusalem. Kaya't tinipon niya ang lahat ng mga punong pari at mga tagapagturo ng Kautusan at sila'y tinanong, “Saan ba isisilang ang Kristo?” Tumugon sila, “Sa Bethlehem po, sapagkat ganito ang isinulat ng propeta: ‘At Ikaw, Bethlehem, sa lupain ng Juda, ay hindi pinakahamak sa mga pangunahing bayan ng Juda. Sapagkat sa iyo magmumula ang isang pinuno na mamamahala sa aking bayang Israel.’” Nang mabatid ito, palihim na ipinatawag ni Herodes ang mga pantas at inusisa kung kailan lumitaw ang bituin. Pagkatapos, sila ay pinapunta niya sa Bethlehem na ganito ang bilin, “Hanapin ninyong mabuti ang sanggol. Kapag natagpuan ninyo siya, ipagbigay-alam agad ninyo sa akin upang ako man ay pumunta roon at sumamba rin sa kanya.” Pagkarinig sa bilin ng hari, sila'y nagpatuloy sa paghahanap. Ang bituin na nanguna sa kanila mula pa sa silangan ay tumigil sa tapat ng kinaroroonan ng bata. Ganoon na lamang ang kanilang kagalakan nang makita ang bituin. Pagpasok sa bahay, nakita nila ang bata sa piling ni Maria na kanyang ina. Nagpatirapa sila at sinamba ang bata. Inihandog din nila sa kanya ang mga dala nilang ginto, insenso at mira. Nang papauwi na ang mga pantas, nakatanggap sila ng babala sa pamamagitan ng panaginip na huwag nang bumalik kay Herodes, kaya't nag-iba na sila ng daan pauwi.” Ang mga kuwentong ito sa ebangjeliyo at sa unang pagbasa ay ipinaliuliwanag natin sa gaintong paraan: Ang bituin sa Mateo 2:9 ay ang anghel ng Panginoon na nagpahayag sa pastol ng kapanganakan ni Hesukristo sa Lukas 2:9. Sa biblikal na tradisyon, ang mga makalangit na bagay, kabilang ang mga bituin, ay pinaniniwalaang ang "mga hukbo ng langit" ng Diyos, na siyang mga anghel at arkanghel. Ang bituing ito ay ang bituin ng Sirius, ang pinakamaliwanag na bituin sa kalangitan kun panahon ng tag-lamig sa timog silangan. Sabi ni Wayne Blank, sa artikulong "The Host of Heaven" sa www.keyway.ca ay nagsabi: "Ang "hukbo ng langit" ay isang terminong ginamit sa pagtukoy sa dalawang magkaibang entidad ["anumang bagay na mayroon, buhay o walang buhay"Ϳ sa Kasulatan, mga bituin at planeta, at mga anghel. Ang orihinal na salitang Hebreyo na kadalasang isinasalin bilang "host," tumutukoy man sa mga bituin, o mga anghel, ay (binibigkas) tsaw-baw at nangangahulugang isang malaking misa, o isang napakalaking organisasyon - angkop, dahil mayroong isang malaking bilang ng parehong mga bituin at mga anghel. Ang parehong salita ay madalas ding ginagamit upang tumukoy sa isang hukbo, na kung isasaalang-alang kung ano ang makakasama ni Kristo sa Kanyang pagbabalik, ay napakatumpak din”. Para sa mga biblikal na sanggunian sa katuruang ito, ay mangyaring tingnan ang Genesis 1:31-2:1; Deut. 4:17-19; 2 Kron. 33:3-5; Nehemias 9:6; 1 Mga Hari 22:19; Isaias 37:16; Lukas 2:13-14; Colosas 2:18; at Apo. 19:14. Ang Zeitgeist, isang pelikula, ay may isa pang paliwanag para sa bituing ito ng Bethlehem nang sabihin nito na ang bituin sa Silangan ay ang bituin na Sirius (ang Bituin ng Aso, Sothis sa mga Ehipsiyo), na kapag nakahanay ito sa tatlong maliwanag na bituin sa sinturon ng Orion lahat ituro ang lugar kung saan sumisikat ang araw noong Disyembre 25, na nagpapahiwatig ng pagsilang ng araw. Ang pagsilang na ito ng araw noong Disyembre 25 ay tinatawag ding kaarawan ni Jesukristo. Higit pa rito, naniniwala rin ang Zeitgeist, ang pelikula, na ang Bethlehem (Bahay ng Tinapay, ang lugar ng kapanganakan ni Jesu-Kristo, ay tumutukoy sa konstelasyon na Virgo, na ipinakilala bilang isang birhen na may hawak na isang bigkis ng trigo, na nangangahulugang isang "bahay ng tinapay." Kung gayon, ang tatlong bituing ito sa sinturon ng Orion na pinangalanang Alnitak, Alnilam, at Mintaka (Cf. wikipaedia), ay siyang sinasabi bilang ang Tatlong Haring Mago, o mga “Pantas” (Mechor, Gaspar, and Baltazzar) na nagsirating bilang pagdalaw sa lugar kung saan ipinanganak si Jesukristo. Ito rin ang tatlong bituin sa sinturon ng Orion na sinasabing kasama ng bituin ng Bethlehem, ang Sirius. Ang unang Pagbasa ay nagsasalita tungkol sa maluwalhating muling pagkabuhay ng Jerusalem. Hindi sinasadya, ang kaganapan ng pagsikat ng araw sa silangan sa winter solstice (Disyembre 25) ay isa ring gawa-gawang kuwento ng maluwalhating muling pagkabuhay ng araw matapos itong sabihing sumailalim sa kamatayan ng tatlong araw noong Disyembre 22, 23, at 24 at muling nabuhay noong Disyembre 25 nang muling sumisikat ang araw sa timog upang simulan ang paglalakbay nito ng isang degree sa hilagang latitud. 2 Enero 2025

PAGDALAW

HOMILIYA PARA SA IKAAPAT NA LINGGO NG ADBIYENTO (Cycle C) PAGDALAW Ang mga pagbasang galing sa Bibliya para sa Ikaapat na Linggo ng Adbiyento (Cycle C) ay ang mga sumusunod: Unang Pagbasa ay kay Mikiyas 5:1-4 ; ang Ikalawang Pagbasa ay mula sa sulat ni Pablo sa mga taga-Hebreyo 10:5-10; at ang Ebangheliyo naman ay kay Lukas 1:39-45. Ang salaysay ng ebanghelyo ngayon, kinuha mula sa Lk. 1:39-45, ay nagsasabi tungkol sa pagdalaw (o pagbisita) ni Maria sa kanyang pinsan na si Elizabeth. Ibibigay sa atin ng ebanghelyong ito ang ating ikaanim na koneksyon sa Mesiyas, tulad ng lahat ng iba pang mga naunang koneksyon sa Mesiyas na tinatalakay natin mula noong Disyembre 16, 2004. Gaya ng sinabi natin, ang lahat ng koneksyon sa mga personahe at mga pigurang ito sa Bibliya ay kinakailangan upang maitatag ang konkesyon sa isipan ng mga tao sa pag-angkin ni Jesucristo sa pagiging Mesiyas ng sinaunang Israel. Ang salaysay ng ebanghelyo ngayon, tungkol sa pagbisita ni Maria sa kanyang pinsang si Elizabeth, na ina ni Juan Bautista, ay naganap sa bayan ng Ain Karim, isang bayan na matatagpuan limang milya sa kanluran ng Jerusalem. Ang salaysay ng ebanghelyo na ito ay nagsisimula sa mga talata 39 at 40, na nagsasabing: “Si Maria ay umalis nang panahong iyon at nagtungo nang mabilis sa isang bayan sa kaburulan ng Juda. Pumunta siya sa bahay ni Zacarias at binati si Elizabeth.” Walang katumbas na teksto para sa mga talatang ito ang ibinigay sa Kasulatan, maliban sa talababa tungkol sa pagkakakilanlan ng bayan. Ito ay nagpapatuloy sa talata 41, na nagsasabing: "Ngayon, nang marinig ni Elizabeth ang mga pagbati ni Maria, ang bata ay lumukso sa kanyang sinapupunan at si Elizabeth ay napuspos ng Banal na Espiritu." Ang talatang ito ay may pagkakatulad sa mga sumusunod na lugar: 1. Lk. 1:15 - Maging mula sa sinapupunan ng kanyang ina, mapupuspos siya ng Espiritu Santo. 2. Jr. 1:5 – Bago kita nilikha sa sinapupunan ay nakilala kita, bago ka isilang ay inilaan na kita. Itinalaga kita bilang propeta sa mga bansa. 3. Isaias 49:5 – Tinawag ako ni Yahweh bago ako isilang, mula sa sinapupunan ng aking ina ay binibigkas niya ang aking pangalan. 4. Ps. 2:7 - Hayaan mong ipahayag ko ang utos ni Yahweh: sinabi niya sa akin, 'Ikaw ay aking anak, ngayon ako ay naging iyong ama'. 5. Mt. 11:18 – Dumating si Juan na hindi kumakain at umiinom, gayon ma’y sinasabi ninyo na ‘Siya ay sinapian’. 6. Jh. 10:36 – Ngunit sinasabi ninyo sa sinumang itinalaga at sinugo ng Ama sa sanlibutan, “Ikaw ay namumusong,” sapagkat sinasabi niya, “Ako ang Anak ng Diyos.” 7. Galasiya 1:15 – At ang Diyos, na humirang sa akin noong ako ay nasa tiyan pa ng aking ina, ay tumawag sa pamamagitan ng kanyang biyaya at piniling ihayag ang kanyang Anak sa akin… 8. Rm. 8:29 – Sila ang mga pinili niya noong unang panahon at nilayon niyang maging tunay na larawan ng kanyang Anak upang ang Kanyang anak ay maging panganay sa maraming magkakapatid. Sa bandang huli, ang pakiramdam ni Elizabeth habang pinupunan siya ng Banal na Espiritu ay binigyang-kahulugan ayon sa walong naunang mga talatang ito na kahanay ng talata 41 ng Lucas 1. Ngunit ang mga sumusunod na talata, mga talata 42, 43 at 44, ay nilinaw ang pangyayaring ito, nang sabihin nito: “Siya ay sumigaw ng malakas at nagsabi: ‘Sa lahat ng babae, ikaw ang pinakamapalad, at pinagpala ang bunga ng iyong sinapupunan. Bakit ako dapat parangalan ng pagbisita ng ina ng aking Panginoon. Sa sandaling umabot sa aking pandinig ang iyong pagbati, ang bata sa aking sinapupunan ay lumundag sa tuwa.” Samakatuwid, ang pagpuno ng Banal na Espiritu ay dapat bigyang kahulugan bilang isang pakiramdam ng sigasig sa bahagi ni Elizabeth nang ang kanyang pinsan na si Maria ay dumalaw sa kanya. Kahit na ang pakiramdam ni Elizabeth na ang kanyang anak sa sinapupunan ay "tumalon sa kagalakan", dahil sa tunog ng pagbati ni Maria, ay wala nang mas relihiyoso na ibig sabihin. Sa katunayan, ang sumusunod na dalawang pagkakatulad para sa talata 42 ay naglalagay ng higit na relihiyoso na kahulugan sa sinabi ni Elizabeth tungkol sa kanyang pinsan na si Maria nang makita siya kaysa sa pakiramdam ng pagpupuno sa kanya ng Banal na Espiritu: 1. Jg. 5:24 – Pagpalain nawa si Jael sa mga babae (ang asawa ni Heber na Kenita), sa lahat ng babae na tumatahan sa mga tolda ay pagpalain nawa siya. 2. Jdt. 13:18 – Nagtaas ng boses si Judith na nagsabi, ‘Purihin ang Diyos! Purihin siya! Purihin ang Diyos na hindi inalis ang kanyang awa sa sambahayan ng Israel, ngunit winasak ang ating mga kaaway sa pamamagitan ng aking kamay ngayong gabi! Ang huling talata, talata 45 ng salaysay ng ebanghelyo na ito, ay nagsasabi: "Oo, mapalad siya na naniwala na ang pangakong ginawa sa kanya ng Panginoon ay matutupad." Ang isang parallel sitas ay natagpuan para dito sa Jn. 2:29, na nagsasabing: “Sinabi sa kanya ni Jesus, ‘Naniwala ka dahil nakikita mo ako? Mapalad yaong hindi pa nakakita ng pananampalataya.’” Sa pamamagitan ng mga tekstong ito ng ebanghelyo at ang magkatulad na mga teksto nito sa Bibliya, ang isang natatanging koneksyon na magagawa natin sa Mesiyas, bukod sa kahulugan ng lahat ng iba pang mga salita na binigkas ng mga manunulat ng Bibliya, ay ang salitang "pinsan". Si Elizabeth, ang asawa ng pari na si Zacarias, ang mga magulang ni Juan Bautista, ay sinasabi rito bilang isang pinsan ng Birheng Maria. Sa Bibliya, makikita natin ang talakayan tungkol sa salitang ito. Sa talakayan hinggil sa mga tunay na kamag-anak ni Hesus sa Lk. 8:19-21, na may mga parallel sa Mt. 12:46 at Mk. 3:31-35, ang salitang 'mga kapatid' sa Mt. 12:46 ay may paliwanag sa footnote ng Jerusalem Bible na nagsasabing: “hindi mga anak ni Maria kundi malapit sa mga karelasyon, marahil ay mga pinsan, na parehong Hebreo at Aramaic na istilong “mga kapatid” ( Cf. 13:8, 14:16, 29:15; Ngunit sa salaysay ng ebanghelyo kahapon ni Lk. 1:26-38, tinukoy ng ebanghelistang si Lucas si Elizabeth bilang kamag-anak ni Maria (Lk. 1:36), pinsan o kapatid, kung tatanggapin natin ang paliwanag sa itaas sa Mt. 12:46. Kung si Elizabeth ay inapo ni Aaron na isang pari (LK. 1:5), at kung si Maria ay kamag-anak o pinsan ni Elizabeth, kung gayon ang ay ginagawa si Maria bilang isang inapo ni Aaron na isang pari. Dahil sa koneksyong ito ni Maria at ng kanyang pinsan na si Elizabeth, ito ang dahilan kung bakit si Jesu-Kristo ay nag-aangkin din sa pagiging saserdote bilang Mesiyas gaya ng naunang inaangkin ni Juan. Ang link na ito ay higit na nagpapatibay sa ating nakaraang pahayag na sina Juan Bautista at Jesu-Kristo ay parehong lehitimong miyembro ng isang komunidad ng Essene, dahil ang mga relihiyosong pamayanang ito ng Essene ay itinatag at binubuo ng uring pari, dahil ang mga orihinal na tagapagtatag ng Essene ay ang mga Maccabean na mga pari na tinawag ang kanilang mga sarili na "Hasidaeans", na bumangon laban sa mga dayuhang mananakop ng Banal na Lupain bilang pagtatanggol sa Templo sa Jerusalem. Konklusyon: Sa konklusyon, ang salaysay ng ebanghelyo tungkol sa pagbisita ni Birheng Maria sa kanyang pinsan na si Elizabeth ay nagtatag ng koneksyon ng Mesiyas sa kanyang mga pinagmulan, at higit na itinatag ang kanyang pag-angkin sa pagka-Mesiyas ng pagkapari na kapantay ng pagka-Mesiyas ng pagkapari ni Juan Bautista. dnmjr/16 Disyembre 2024

DISYERTO

HOMILIYA PARA SA IKALAWANG LINGGO NG ADBIYENTO (Cycle C) DISYERTO Ang mga pagbasang galing sa Bibliya para sa Ikalawang Linggo ng Adbiyento (Cycle C) ay ang mga sumusunod: Unang Pagbasa na kuha sa Barok 5:1-9; ang Ikalawang Pagbasa ay ang sulat ni Pablo sa mga taga-Filipo 1:4-6,8-11; at ang Ebangheliyo naman ay kay Lukas 3:1-6. Ang disyerto ay isang lugar na hindi kanais-nais para sa normal ng tao dahil ito ay mainit, malungkot at tila walang buhay dito na mapapakinabangan ng mga tao. Samakatuwid, ang disyerto ay madalas na iniiwasan ng mga tao. Gayunpaman, sa Bibliya, ang ilang ay isang espesyal na lugar para dalhin ng Diyos ang mga taong gusto niyang turuan tungkol sa pananampalataya at pagtitiwala sa kanya. Sa ilang siya naghahatid ng kanyang mahahalagang mensahe para sa kaligtasan ng tao. Inilalagay ng Diyos ang mga tao sa disyerto. Sa disyerto unang natagpuan ng Diyos ang pananampalataya kay Abraham. Sa disyerto, itinatag din ng Diyos ang kanyang unang simbahan, o kapulungan, o kolonya ng mga anak ng Diyos. Sa disyerto, naghanda si Juan Bautista ng daan para sa pagdating ng Mesiyas at Manunubos na si Hesukristo na muling nagtayo ng nahulog na simbahan sa pamamagitan ng pananampalataya ng kanyang labindalawang alagad sa pamumuno ni San Pedro. Sa disyerto at ilang mga lugar ay ipinangaral ng mga apostol ang tunay na simbahan ng Diyos at binuo ang mga unang Kristiyano. Sa disyerto, Sta. Aalagaan ang ating Inang Simbahan sa mga huling araw. Ang ilang na binanggit sa Bibliya ay isang lugar ng kanlungan para sa mga taong gustong makahanap at matuto tungkol sa tunay na pananampalataya sa Diyos. Ang disyerto ay isang paboritong lugar ng pagpupulong para sa mga taong gustong baguhin ang kanilang sarili at lipunan. Ang disyerto na iyon ay nakatagpo mo na nang ikaw ay may pananagutan sa pagtataya ng iyong buhay para sa pagbabago ng ating Inang Sta. Ang simbahan ang paraan ng pagkikita ninyo sa mga bahay, at sa mga lugar sa labas at sa mga bangketa upang patuloy na matuto tungkol sa mensahe ng kaligtasan na tanging makapagpapabago sa inyong personal na buhay. Ang iyong kasalukuyang pagkikita ay ang pagguhit at paglalagay sa iyo ng Diyos sa ilang na madalas tinatakbuhan at tinatakwil ng mga tao. Ang Diyos mismo ang nag-utos at nag-utos na maranasan mo ang karanasan ng isang disyerto sa iyong buhay, na matutunan mo ang daan ng pananampalataya, sa pamamagitan ng mga pagbabagong kilusan na nagaganap ngayon sa loob ng Sta Iglesiya na nakita natin dahil sa Diyos nangangako na baguhin ang kanyang Sta. Iglesiya. Tinawag ka ng Diyos upang madama ang disyerto sa iyong buhay upang matuto kang magpakumbaba sa pananampalataya dahil sa sinabi ni Pope John XXIII nang buksan niya ang konseho na magbabago sa Sta. Iglesiya noong 1959, ang Second Vatican Council, na “ang pagbabago ng Sta. Ang simbahan ay maaaring mangyari lamang sa pamamagitan ng mga mahihirap.” Sa gawaing ito ng Diyos na baguhin ang kanyang kasalukuyang Sta. Iglesiya, mahalagang baguhin mo muna ang iyong sariling buhay at pagkatao. Kaya, ayon sa ebangheliyo ngayon, si Juan Bautista ay “isang tinig na sumisigaw sa ilang, ihanda ninyo ang daan ng Panginoon...magsisi kayo, upang ang inyong mga kasalanan ay mapawi”. Kaya't hinihiling ko rin sa iyo na tiisin mo ako kung ako ay nagsasalita sa iyo nang may kahirapan tungkol sa mga bagay na marahil ay narinig mo pa lamang at lubos mong naunawaan. Kung mahirap ako sa iyo, ito ay dahil nagmamalasakit ako sa iyo. Gusto kong magbago ka muna bago ka magtrabaho para sa pagbabago ng ibang tao at Sta. simbahan. Alam kong pinagsasama-sama mo ang mga pangkat ng mga tao at nag-aayos at bumubuo ng mga koponan sa pagbabago. Ngunit kung hindi mo muna babaguhin ang iyong sarili at ang iyong mga dating gawi ay makikita ng mga taong dinadala mo pa rin sa iyong pagkatao, sigurado akong pupunahin ka ng mga tao kung tatalikuran mo sila at sasabihing “Ang taong ito ay nagtuturo sa atin tungkol sa Diyos, na nais ng Diyos na talikuran natin ang ating mga kasalanan at masasamang paraan at gawi, ngunit ang ang taong ito na nagtuturo sa atin ng Diyos ay hindi maaaring magbago mula sa kanilang sariling mga bisyo”. Hindi ba isang malaking insulto sa iyo at ikaw ang pinaka-apektado sa mga ganyang abkong mabait na salita ng iba? Kapag binanggit ko ang mga pagkakamali at masamang ugali, ang layunin ko ay hindi para husgahan ka kundi ipakilala sa iyo kung ano ang tama ayon sa salita ng Diyos na ating tinatalakay at pinag-aaralan sa ebanghelyo. Kaya't huwag sanang masaktan kung ang mga salitang maririnig mo sa akin ay medyo mabigat at masakit pakinggan dahil ang mga ito ay may layunin na iparating lamang sa iyo ang dalisay at dalisay na salita ng Diyos o ang mensahe ng kaligtasan na walang halong kasinungalingan o panloloko o pagsasamantala sa iba. Ang lahat ng ito ay may layunin na baguhin ka una sa lahat upang kapag gumawa ka para sa pagbabago ng iyong kapwa, ang iyong mga salita ay tatanggapin nang walang kapintasan dahil ito ay nagmula sa isang dalisay at purong tagsibol. Kamakailan lang, may narinig din tayong nagbahagi na hindi sapat na pumunta lang tayo sa prayer-meeting at hindi magbigay ng kontribusyon para sa ikabubuti ng ating lipunan. Ang mga salitang iyon ay maaaring maunawaan ng ilan bilang hindi kinakailangang dumalo sa mga pagpupulong ng panalangin at simpleng pagtatrabaho upang mag-ambag sa lipunan. Ang aking opinyon tungkol dito ay dapat nating gawin ang tamang balanse sa pagitan ng dalawa at huwag malito ang alinman sa kanila. Kunin natin halimbawa ang isa sa ating mga aksyon ay ang pagbibigay ng isang basong tubig sa ibang tao. Iniisip natin na may gumagawa sa atin ng pabor kapag nag-aalok tayo ng isang basong tubig sa isang kapitbahay kapag siya ay nauuhaw. Totoong maganda ang pagsasanay na iyon. Gayunpaman, kung ang tubig na iyong inilagay dito ay nagmula sa isang maruming balon, totoo na pinainom mo ang iyong kapwa, ngunit kung ang tubig na iyong ibinigay ay lason at nakapinsala sa iyong kapwa, kung gayon, sa halip na isang mabuting gawa, pagbibigay ng isang basong tubig, nakakapinsala at nakakapinsala sa kapaligiran dahil marumi ang tubig sa loob ng iyong baso. Ganito makikita ang ugnayan ng prayer meeting at ang kontribusyon natin sa lipunan o sa ibang tao. Ang pagpupulong ng panalangin ay ang bukal ng malinis at dalisay na tubig kung saan ka iginuhit na ibinibigay mo sa iba na maiinom kapag nagtatrabaho ka para sa lipunan. Maaari kang magkaroon ng malaking kontribusyon sa lipunan, ngunit ang iyong pinagmumulan ng iyong inaambag ay mula sa iyong sariling mga kaisipan at ideya, ito ay maaaring isang balon ng walang tubig na tubig, at hindi mula sa isang balon ng tubig na buhay ito ay ang salita ng Diyos. Kaya, kung gusto mong tiyakin na binibigyan mo ang iba ng inuming tubig na buhay, pag-aralan muna ang mga salita ng Diyos sa pamamagitan ng pagpupulong ng panalangin. Pagkatapos ay lumabas ka at mag-isip tungkol sa pagtulong sa lipunan at siguraduhin na ang iyong tulong ay nagmumula sa dalisay at dalisay na tulong ayon sa Diyos at hindi mula sa iyong sariling mga personal na interes at hangarin. Ang tunay na direksyon ng ating mga pag-aaral sa Bibliya at pagpupulong sa panalangin ay na sa hinaharap ay maiaambag natin ang ating mga sarili para sa pagbabago ng Sta. Simbahan una sa lahat at pangalawa, ng ating lipunan ng tao. Inihahanda ng prayer meeting ang ating sarili para sa mataas na gawaing ito. Sa katunayan, bago ang pagpapakita ni Hesukristo na tunay na muling nagtayo ng Sta. Simbahan, una ang paghahanda na ginawa ni Juan Bautista para sa mga tao. Ang gawaing ito ng pagbabago ng Inang Sta. Iglesia ay isang dakilang gawain ng Diyos ngayon na iniaalok niya sa iyo bilang mga katulong o kasangkapan. Ang iniaalok sa iyo ng Diyos ay isang gawa ng kabayanihan na maaari mong ipagsapalaran ang iyong buong buhay sa lupa, upang sa bandang huli sa ikalawang buhay ay makamit ng Diyos at mabigyan ka ng buhay na walang hanggan. Sa ngayon, nagsisimula kang maging kabayanihan kapag isinapanganib mo ang iyong buhay para sa gawain ng pagbabago, una sa iyong sarili ayon sa tawag ng salita ng Diyos na “ituwid mo ang daan para sa Panginoon, tuwirin mo ang mga likong landas , ang mga baluktot na lugar ay gagawing makinis, ang mga burol ay gagawing patag, ang mga lambak ay gagawing makinis", na nagpapahayag ng pagpapabuti ng ating masasama hindi Kristiyanong pag-uugali. Pangalawa, iyong pagpupulong sa bahay-bahay para hanapin mo ang mga buhay na palatandaan ng pananampalataya na hindi na nakikita sa mga institusyong pangrelihiyon dahil mayroon na silang pananampalataya. Dahil naghahanap ka pa rin ng tunay na pananampalataya kaya't nasa disyerto ka upang matutong maniwala at lubusang magtiwala at sumunod sa salita ng Diyos. Hindi ba kabayanihan sa iyong bahagi ang magdusa at madama ang paghihirap at kaginhawahan ng disyerto alang-alang sa iyong pagsunod sa Diyos? Nawa'y patuloy kang magtiwala at maging matatag sa iyong pananampalataya na ang iyong desisyon na magpatuloy sa landas ng pagbabago ng iyong sariling buhay at ng Inang Sta. Iglesiang minamahal at itinatangi ng Diyos. Kamakailan, binanggit din sa pagbabahagi na ang ating mga aktibidad ay dapat pangasiwaan ng mga opisyal ng simbahan. Para sa akin, ang salitang ito ay hindi tumpak. Bumalik tayo sa disyerto. Sa disyerto may mga batas, tuntunin at ordinansa? Hindi ba ang mga ito ay naaangkop lamang sa mga lugar ng mga tao? Sa ilang ang batas na gumagawa ay batas ng Diyos at hindi ng tao. Kung magpapasakop tayo sa mga opisyal ng simbahan, kung gayon ang mga batas ng mga lalaking ito ang susundin at hindi ang sa Diyos. Ang dahilan kung bakit tayo dinala at inaakay ng Diyos sa ilang ay upang hindi tayo malito sa mga batas na gawa ng tao lamang at hindi sa Diyos. Nais ng Diyos na sundin lamang natin ang Kanyang mga utos at batas kapag tayo ay nasa ilang. Kaya nga dinala tayo ng Diyos sa ilang dahil nagmula tayo sa pagpapasakop sa mga batas ng mga hari o mga pinunong politikal na may hawak ng relihiyon at ito ay naging natural na relihiyon dahil ito ay itinatag at pinoprotektahan ng opisyal na paganong pamahalaan. Kaya naman, hindi tama na sundin natin ang mga pinuno ng natural na relihiyon, kung nais nating matupad ang plano ng Diyos para sa pagbabago ng kanyang Sta. Simbahan na unang itinayo sa disyerto. _4 Dec. 2024

PAGHAHANDA SA PAGDATING NG ANAK NG TAO

PAGHAHANDA SA PAGDATING NG ANAK NG TAO Ang mga pagbasang galing sa Bibliya para sa Unang Linggo ng Adbiyento (Cycle C) ay ang mga sumusunod: Unang Pagbasa na kuha sa Jeremias 33:14-16; ang Ikalawang Pagbasa ay ang Unang Sulat ni Pablo sa mga taga-Tesalonika 3:12-4:2; at ang Ebangheliyo naman ay kay Lukas 21:25-28, 34-36 na matatagpuan sa pinakahuling mga seksyon ng ika-21 kabanata ng kanyang aklat (Lk. 21:25-36/tingnan din sa Mt. 13:24-32). Mahalagang banggitin dito na ang kasalukuyang ebanghelyo ay nagdadala ng isang mahalagang diskurso ni Jesukristo - ang kanyang diskurso sa kanyang mga alagad tungkol sa darating na pagkawasak ng Templo sa Jerusalem na matagal nang inihula ng mga propeta ng Lumang Tipan (OT). Malapit na ang araw na si Jesus ay ibibigay sa mga makasalanan upang arestuhin at papatayin nila. Kaya, si Jesus, kasama ang labindalawang alagad, ay pumunta sa Jerusalem at naglakad patungo sa Templo. Pagdating nila sa templo, namangha ang mga alagad sa ganda ng gusali at sa laki nito at sa karilagan ng mga bagay at palamuti sa templo. At sinabi nga nila sa kanilang guro ang tungkol sa kanilang paghanga sa Templo upang siya rin ay humanga tulad nila. Para bagang gustong sabihin kay Jesus ng mga alagad niya na: “Tingnan mo naman, sinusundan ka namin sa mahaba-habang panahon, nguni’t hindi ka pa nakagawa ng katulad ng mga himalang nakikita natin dito sa Templo. Sa iyong pagtuturo at sa iyong pag-aaral sa amin at sa mga tao, lagi mong sinasalungat ang mga Hudiyong pinuno at mga pari ng ating relihiyon tungkol sa kanilang mga maling aral na sa palagay mo ay labag sa tunay na kalooban ng Diyos, ngunit mayroon silang mabuti at magandang nagawa para sa lipunan. Ikaw, ikaw ay Diyos, ngunit nakagawa ka na ba ng kahit isang maliit na kapilya man lamang upang malampasan ang mga nagawa ng kapariang Hudiyo? Anong masasabi mo?” Alam kaagad ni Jesukristo na ang mga salitang ito ay tumatakbo sa isipan ng mga disipulo, kahit na hindi nila ito sinasabi. Kaya nga, tahasang sinabi ni Jesukristo sa kanila, “Bakit naman ako magpapagawa ng isang ganito kalaking Templo, o kaya kahit isang maliit na kapilya man lamang? Hindi ba ninyo alam na lahat ng mga bagay na ito na inyong nakikita at ang templo mismo - darating ang panahon na hindi maiiwan ang isang bato sa ibabaw ng isa: lahat ay mawawasak”. Sa isipan naman ng mga disipulo, ito ang tumatakbo: “Aba, dahil wala siyang ganoong kagandang Templo kung saan maipagmamalaki niya na siya ay isang sikat na isang guro ng Diyos at nasa panig ng Diyos na Makapangyarihan, ngayon ay nais niyang sirain ang mabuting gawa ng iba. Inggit lang siya!” Gayunpaman, upang hindi masaktan si Jesukristo, pinulitika nila siya sa pamamagitan ng pagtatanong ng mga ganitong katanungan, “Guro, sabihin mo sa amin kung kailan mangyayari ang mga bagay na ito, at ano ang magiging tanda kapag ang lahat ng mga bagay na ito ay malapit nang mangyari”? Napakagandang tanong nito at kinagat naman ito ni Jesukristo. Kaakibat sa diskurso, o pahayag, ni Jesucristo, ay ang kanyang eschatological doctrine (ang mga kaganapan sa mga huling araw). Samakatuwid, ang ebangheliyo na ating binabasa ngayong Unang Linggo ng Adbiyento ay bahagi lamang ng diskurso ni Jesukristo sa mga kaganapan sa mga huling araw (eskaton), partikular na sa ating ebangheliyo ngayon ay ang pagdating ng Anak ng Tao sa ikalawang pagkakataon hanggang sa huling araw ng paghuhukom. Tila baga ang mga sinasabi ni Jesukristo dito ay nalalapit nang maganap dahil na rin sa mga kasalukuyang kagagawan nating mga tao. Katulad, halimbawa, ng nararanasan palang nating apat na sunod-sunod na malalakas na bagyo na nagtama sa ating kalupaan kamakailan lang. Hindi ba parang dilubyo na rin ang naranasan ng iba sa atin? O, kaya, ang mga malalalim at malawakang pagbaha dahil sa matitinding ulan na dala ng mga bagyong nangyayari sa mga lugar na dati hindi naman talaga binabagyo at binabaha, ang naiulat na mga pagyeyelo at pagigin luntian ng dating mga disyerto sa Gitnang Silangan at Arabia, ang pagusbong ng mga halaman sa dating mayelong kontinente ng Antarctica, ang may daang kilometrong pagkabiyak ng mga libo-libong ektaryang lupain sa Africa at sa Timog Amerika, ang pagpakita ng mapupulang kalangitan tuwing umaga at gabi, at ang pagsulputan ng mga Aurora Borealis sa mga disyerto at ilang na lugar sa buong mundo. Ito ay mga kaganapan na hindi lamang naiuulat sa mga kuwento-kuwento sa kalsada kundi patin na rin sa mga siyentipikong talaan. Ito na marahil ang umpisa ng polar electromagnetic reversal na sinasabing magaganap sa taong 2200 AD. Ang diskursong ito ni Jesukristo tungkol sa eschaton, ito ba ay batay sa katotohanan o makatotohanang ebidensya, o kaya dahil lang sa galit niya na hinahangaan ng sarili niyang mga alagad ang gawa ng iba, na mga kalaban niya sa paniniwala, at hindi ang paghanga sa kaniya? Ang lahat ng mga propeta sa OT, partikular na sina Jeremias at Daniel, ay mayroong eschatological na doktrina bilang bahagi ng kanilang walang kamatayang mga turo. Sa panahon ni Propeta Jeremias, nakita niya ang pagkawasak at pagkawasak ng Templo sa Jerusalem, na inilarawan ni Daniel sa kanyang aklat. Ang dalawang hulang ito tungkol sa pagkawasak ng Templo ay nagsasabi, “Ang buong lupain ay magiging tiwangwang, habang sila ay magiging alipin sa mga bansa sa loob ng pitumpung taon.” (Jer. 25:11; 29:10; 2 Cron. 36:21-22). Ito naman ang sinabi ni Daniel, “Sa unang taon ng kanyang paghahari, ako, si Daniel, ay nagbukas ng aklat, at binilang ang bilang ng mga taon, gaya ng sinabi ng Panginoon kay Jeremias na propeta, ang katapusan ng pagkasira ng Jerusalem, sa pitumpung taon” (Dan. 9:2). Hindi ba natin alam na ang pagsalakay ng mga Romano sa Jerusalem at ang pagkawasak ng Templo ay naganap noong taong 70 AD? Kaya, ang mga salita sa Lumang Tipan na mga propesiya at ang sinabi ni Jesukristo noong 33 AD sa kanyang mga alagad ay nagkatotoo. Samakatuwid, kung ano ang nakasulat sa ebangheliyong ito tungkol sa pagkawasak ng Templo, gayundin sa pagkawasak ng mundo at paglaho ng araw, buwan, mga planeta at mga bituin sa kalangitan, lahat ng ito ay mangyayari na batay sa katotohanan o makatotohanang ebidensya. Totoong lahat ng materyal na bagay na nilikha ng Diyos ay may katapusan. Dapat niyang malaman dahil ginawa niya ito, upang makapagsalita ang Diyos sa mga banal na kasulatan na may katapusan ang ating mundo at may huling paghatol sa lahat ng nilikha sa huling araw. Ang katapusan ng lahat ng bagay na materyal gayundin ang buhay ng isang indibidwal na tao ay dapat paghandaan ng tama ng lahat ng taong may taglay na makatuwirang pag-iisip at pananampalataya. Tingnan muna natin, halimbawa, ang dalawang bagay sa buhay ng tao na malapit na nauugnay sa kanya: ang araw at ang planetang Earth. Alam natin na ang buhay ng lahat ng bagay sa planetang Lupa ay nakasalalay sa araw. Walang maaaring tumubo at lumago kung ang araw ay titigil sa pagsikat. Pero hindi natin alam at walang nakakaintindi kung gaano kadelikado ang buhay ng araw basta sumisikat ito sa tamang oras tuwing umaga. Hindi natin dapat isipin na ang araw ay isang solidong bagay tulad ng planetang daigdig na ating nakikita. 97% ng araw ay binubuo ng gaseous material, at 3% lamang ang solid matter na may density ng tingga. Ang tatlong porsyentong solid matter na ito ay ang core ng araw, habang ang karamihan sa ang komposisyon nito ay ang gaseous matter na nakapaloob sa panlabas o ibabaw na takip nito. Ang gas na ito ang nagbibigay sa atin ng walang hanggang liwanag sa kalangitan (Gen. 1:15, atbp.). Kapag ang isang bagay ay ganap na binubuo ng gaseous matter, ito ay nasa panganib na maubusan ng gasolina. Ayon sa mga siyentipiko, ang panggatong ng araw ay tatagal ng daan-daang milyong taon. Paano kung ang milyong taon na mabubuhay ang araw ay maubos at dahil nagkamali ang mga siyentipiko at paggising natin kinabukasan ay hindi na sumikat ang araw? Kaya naman, walang tao ang 100 porsiyentong makatitiyak na mabubuhay pa siya bukas dahil walang may hawak ng seguridad ng ating buhay sa lupa kundi ang Diyos lamang. Kaya naman, isang hangal na humingi sa Diyos ng maraming pera o mahabang buhay kapag tayo ay nananalangin sa kanya bago tayo matulog sa gabi. Ang dapat nating hilingin sa Kanya bago tayo matulog ay muling sisikat ang araw sa susunod na araw, upang magising tayo kinaumagahan, at sapat na ang panalanging ito. Iniisip din natin na ang planetang Earth na ito ay 100 percent solid earth sa kabuuan. Ngunit tatlumpu't limang porsyento lamang ang talagang solidong bagay. Ang karamihan ay tubig at ang nasusunog na metal sa core nito. Ang masa ng lupa kung saan itinatayo ang mga bundok at kung saan itinatayo ang ating mga bahay at malalaking gusali, ay lumulutang sa tubig sa mga tinadtad na kontinental na plato. Ang mga lindol na naitala sa buong mundo ay iniulat na nagaganap nang isa bawat minuto. Ang mga makatotohanang ebidensyang ito na sinasabi ng makabagong siyensiya ay naaayon sa tunay na kalagayan ng ating araw at planetang Lupa gayundin ng mga bituin sa kalangitan, at nagpapatunay na si Jesukristo ay may matibay na batayan sa pagsasabing may 100 porsiyentong pagkakataon na ang lahat ng nilikha na nasa sansinukob ay may katapusan. Hindi niya tinukoy ang araw o oras kung kailan darating ang wakas na iyon, ngunit tiyak ang katapusan ng buhay ng isang indibiduwal sa lupa. Kaya, tama lang na iyon ang dapat nating paghandaan. Paano naman ang paghahanda para sa wakas, sa sangkataohan man o kaya maging sa indibidwal, ayon kay Jesukristo? Ang paghahanda na itinuturo niya ngayon sa atin ay ang ating pagpapahalaga hindi sa materyal na Templo na gawa sa malalaki at mahahalagang bato kundi sa ating espirituwal na Templo na siyang ating katawan na pinaninirahan ng Banal na Espiritu ng Diyos (1 Cor. 3:16). Ang templong ito ang dapat nating higit na pangalagaan at pahalagahan upang hindi natin ito gamitin para sa mga pagnanasa at pagnanasa ng laman (Eph. 2:3; Gal. 5:17), na ipinakita natin sa pamamagitan ng pagmamalabis, paglalasing, atbp. iba pang mga gawain sa buhay, ngunit ang ating mga katawan ay dapat “sa Panginoon at ang Panginoon ay sa katawan” (1 Cor. 6:13). Samakatuwid, malinaw na sinabi sa atin ni Jesucristo, bilang wastong paghahanda para sa katapusan ng mundo, na “Mag-ingat na baka sa anumang paraan ang kaligtasan ng buhay na ito ay dumating sa inyong mga puso, at sa inyong mga pagnanasa ay biglang dumating sa inyo, tulad ng isang silo. Sapagka't gaya ng isang silo ay darating sa lahat ng nananahan sa ibabaw ng buong lupa. Kayo nga'y mangagpuyat, at manalangin na palagi, upang kayo'y mapabilang na karapatdapat na makatakas sa lahat ng mga bagay na ito na mangyayari, at mangagtayo sa harap ng Anak ng Tao na walang takot” (Lk. 21:34-36). Ang tatlong bisyong ito ay ang buod ng mahigit pitumpung bisyo ng mga taong nakalista sa Bibliya bilang “idolatriya” (1 Cor. 5-6; Efe. 5:3-5; Col. 3:5; Rom. 1:29). Marami sa mga bisyong ito ay nag-uugat sa pagpapakasaya sa sarili (Ex. 32:6; Gal. 5:17), na nakaugat sa laman (Col. 2:11; 3:9-10). Ang bunga ng laman ay kasalanan, at ang bunga ng kasalanan ay kamatayan (Santiago 1:15). Kaya naman, kung papatayin natin ang masasamang ugali at bisyo na nasa tao, hindi tayo makuntento na putulin ang mga bisyong ito kundi bunutin ang ugat na ito ay ang laman upang tuluyan nating mabunot ang masamang halaman na “hindi itinanim ng Diyos kundi ng kaaway ng Diyos” (Mt. 13:28; 15:13). Ang ating pagsisikap na pigilan ang ating mga katawan na maging mga kasangkapan at alipin ng laman ay ang paraan upang mailigtas natin ang ating mga kaluluwa para sa kaparusahan na darating sa huling araw sa oras ng Paghuhukom. Ang katawan ay magiging instrumento ng Panginoon kung gagamitin natin ito bilang kasama sa mabubuting gawa at sa mga gawaing espirituwal. Kung gagawin natin ito, tiyak na tatayo tayo sa harap ng Anak ng Tao pagdating niya sa kanyang kaluwalhatian at kamahalan. Habang naririto siya sa lupa, kailangang matamo ng tao ang dignidad na tunay niyang tinataglay. Sa lahat ng nilikha ng Diyos, ang tao ang may pinakamataas na dignidad na higit pa sa mga anghel. Gayunpaman, hindi inilagay ng Diyos ang tao sa isang ulap sa itaas ng mga anghel upang hindi siya maging mapagmataas. Inilagay ng Diyos ang tao sa lupa upang matuto ng pagpapakumbaba. Iyon ang layunin ng kanyang buhay sa lupa, ang matutong magpakumbaba at hindi maghanap ng masasarap, o maganda, o makatakas sa kahirapan ng buhay kundi harapin nang may lakas at dignidad ang lahat ng obligasyon at responsibilidad sa buhay at sa mga matitinding paghihirap na dulot nito sa lipunan ng kapwa tao, tulad ng mga krimen, katiwalian at pagkamakasarili ng tao, iyon ang mga tiyak na palatandaan na malapit na ang katapusan ng mundo. Iyan ang mahalagang mensahe sa atin ng ebangheliyong binasa para sa unang Linggo ng Adbiyento. Habang sinisimulan ng Sta. Igelsiya ang bagong taon liturhikal sa pamamagitan nitong apat na Linggo ng Adbiyento, samahan natin ito sa pagninilay-nilay sa kalagayan ng ating kasalukuyang lipunan. Papalapit na ba tayo sa kaligtasang inaasam natin o palayo na ba tayo sa paparating sa paghahari ni Jesukristo bilang prinsipe ng kapayapaan? Ang Adbiyento ay isang panahon kung saan hindi lamang tayo makapaghahanda sa pagdiriwang ng Pasko, o sa kapanganakan ni Jesukristo bilang tao sa ating kasaysayan, ngunit sa halip ay maghanda para sa kanyang ikalawang pagparito sa kaluwalhatian, sa pamamagitan ng pagtanggap sa kanyang pagdating ngayon sa buhay na misteryo ng mga sakramento at sa Sta. Iglesiya. dnmjr/21 Nov. 2024

KRISTONG HARI

HOMILIYA PARA SA Ika-34 na LINGGO SA KARANIWANG PANAHON (Cycle B) KRISTONG HARI Ang Ebanghelyo para sa ika-34 na Linggo sa Karaniwang Panahon (Cycle B) ay hango sa Juan 18:33-37. Sumagot si Jesus, “Kayo na ang nagsasabing ako'y hari. Ito ang dahilan kung bakit ako ipinanganak at naparito sa sanlibutan: upang magsalita tungkol sa katotohanan. Nakikinig sa aking tinig ang sinumang nasa katotohanan.” Ang Unang Pagbasa ay mula sa Daniel 7:13-14. Patuloy ang aking pangitain. Nakita ko sa alapaap sa langit ang parang isang tao. Lumapit siya sa Nabubuhay Magpakailanpaman. Binigyan siya ng kapamahalaan, ng karangalan at ng kaharian upang paglingkuran siya ng lahat ng tao sa bawat bansa at wika. Ang pamamahala niya ay hindi magwawakas, at ang kanyang kaharian ay hindi mawawasak. Ito naman po ang sinasabi sa Ikalawang Pagbasa ay mula sa Aklat ng Kapahayagan 1:5-8: “Mula kay Jesu-Cristo, ang tapat na saksi, ang panganay sa mga binuhay mula sa kamatayan, at ang pinuno ng mga hari sa lupa. Ginawa niya tayong isang kaharian ng mga pari upang maglingkod sa kanyang Diyos at Ama. Kay Jesu-Cristo ang kaluwalhatian at kapangyarihan magpakailanman! Amen. Tingnan ninyo, dumarating siyang nasa mga alapaap at makikita siya ng lahat, pati ng mga tumusok sa kanya; tatangis ang lahat ng lipi sa lupa dahil sa kanya. Magkagayon nawa. Amen.” An sinasabing ito sa Ikalawang pagbasa, sabay sa mga sinasabi na sa Ebangheliyo at Unang Pagbasa para sa linggong ito, ay maiintindihan natin sa sumusunod na katuruan na galing sa Homiliya para sa Disyembre 16 (Unang Araw ng Simbang-Gabi) na makukuha sa http://www.academia.edu. Ito ang katotohanan tungkol sa pagkahari at pagkapari ni Jesukristo, bilang isang Mesias katulad ni Melkisedek, at ng mga haring si David at Solomon. Si Jesukristo ay hindi nagmula sa angkan ng mga saserdote, tulad ni Juan Bautista (Heb. 7:14), ngunit siya ay isang supling na galing kay Haring David (Rt. 7:42, Mt. 1:1+, 9:27+, 12:23, 15:23, 21:9, Lk. 1:32, Jh. 7:42). Samakatuwid, siya ay isang hari o maharlikang Mesiyas, mula sa angkan ni Haring David. Ang dalawang ito, si Juan Bautista at Jesukristo kung gayon, ay malapit na magkakaugnay sa dispensasyon ng kaligtasan. Si Juan Bautista, na siyang paring Mesiyas, ay kailangan ni Jesukristo, ang haring Mesiyas, tulad ng dalawang tansong haligi ng Templo, ang Jachin (makasaserdoteng) haligi at ang Boaz (makahari) na haligi, na magkasamang sumusuporta sa katatagan ng teokrasya ng Israel. Ngunit sa pagdakip (Mt. 4:12) at pagkamatay ni Juan Bautista, si Jesus ang humalili sa kanya (Mt. 4:12) sa ministeryo ni Juan Bautista (Mk. 10:40, Jh. 3:36). Ang pangyayaring ito ay inihula na nang bautismuhan ni Juan Bautista si Jesu-Kristo sa Ilog Jordan (Mk. 1:7p), na ginawa siyang lehitimong kahalili ni Juan Bautista, dahil ang bautismo ni Jesus sa Ilog Jordan ay isang uri ng ordinasyon sa pagkasaserdote. Kaya naman, pagkatapos ng kamatayan ni Juan Bautista, si Jesukristo, ang Haring Mesiyas, ay lehitimong inangkin ang Priestly Mesiyaship ni Juan Bautista, na ginawa siyang Pari-Haring (Priest-King) Mesiyas tulad ng pari-haring si Melkisedek noong unang panahon (Heb. 7:1p). Mula noon, ang dalawang tansong haligi ng Templo na sumusuporta sa katatagan ng relihiyon at teokrasya sa Lumang Tipan, ay naging, kay Jesukristo, isang solong haliging tanso (pinagsasama sa kanyang sarili ang makahari at makasaserdoteng kapangyarihan) para sa Sta. Iglesiya ng Bagong Tipan. Ang pagkakalagay ni Jesukristo sa kapangyarihan ng mga pari at makahari ay kinakailangan upang siya ay maging katulad ni Haring David, ang kanyang ninuno, na parehong pastol (sa relihiyon) at pinuno (sa politika) ng “aking bayang Israel” (1 Ch. 11:2). Ang pag-unawa sa wastong koneksyon sa pagitan ni Juan Bautista at ni Jesukristo ay talagang napakahalaga para sa ating kaligtasan. Ang koneksyon na ito ay lubhang kailangan upang maunawaan at tanggapin ang pag-unlad at pagiging lehitimo sa tanging pag-angkin ng pagiging Mesiyas ni Jesukristo. Maging si Juan Bautista ay pinagtibay ang pag-aangkin na ito ni Jesukristo noong siya ay nabubuhay pa nang sabihin niya: “Hindi ako…siya ang Mesiyas, ngunit ang sumusunod sa akin ay mas dakila kaysa sa akin.” (Jh. 1:15,26,30). “Ako ay bumabautismo sa tubig, ngunit Siya ay magbabautismo sa Banal na Espiritu” (Mk. 1:7, Jh. 1:33, tingnan din ang Jh. 3:27-36). Ang bagong pag-unawa sa lumang pag-asa ng mga Hudyo para sa ipinangakong Mesiyas, na ngayon ay ganap na natupad sa iisang persona ni Jesukristo, ay kailangan din para sa pagsasakatuparan ng kaligtasan ng mga di-Israelita, ang mga pagano, tulad ng sinabi ni propeta Isaias (Is. 56:1-3, 6-8). Pinasinayaan ni Jesucristo ang isang bagong Templo at isang bagong relihiyon para sa lahat ng sangkatauhan, anuman ang lahi, kulay o nasyonalidad. Bilang pagtatapos sa kasalukuyang talakayang ito, pagkatapos na maitatag ang wastong Mesiyanikong pagkakaugnay sa pagitan ni Juan Bautista at ni Jesukristo, ilagay na natin ngayon ang prinsipyo ng Bibliya na: hindi nararapat at tama para sa makasaserdote (espirituwal) na kapangyarihan na umako sa pagiging hari (pampulitikang kapangyarihan), tulad ng nangyari noong panahon ng mga Makabeyo na lumikha ng Hasmonaean at Herodian dynasties na namuno sa Israel hanggang sa pagkawasak ng Ikalawang Templo noong 70 A.D. Ngunit tama at nararapat para sa makahari (pampulitika) na kapangyarihan na kunin ang makasaserdote (espirituwal) na kapangyarihan, tulad ng sinimulan ni Haring David at Haring Solomon nang, bilang mga hari ng Israel, ay nagsimulang magtayo, at sa wakas ay natapos, ang gusali ng Unang Templo, at ngayon, ay sinundan ni Jesukristo, ang Mesiyas na Tagapagligtas, upang matupad ang sinabi ng Diyos sa pamamagitan ng propeta na siya ay magiging kapwa “(espirituwal) na pastol at (pampulitikal) pinuno ng aking bayang Israel” (1 Kron. 11:2). Kaya, nang tinanong si Jesus ni Pilato kung siya’y isang haring totoo, ‘di lamang pala sa alegorya ito, kundi sa lineahe ng dugo man totoo. . dnmjr/18 Nov. 2024

PAROUSIA

HOMILIYA PARA SA Ika-33 na LINGGO SA KARANIWANG PANAHON (Cycle B) PAROUSIA Ang mga binasa sa linggong ito ay patungkol sa “parousia” at sa mga tandang magaganap sa katapusan ng panahon. Ano ang “parousia”? Ano ang Parousia? Ang Parousia ay isang salitang Griyego na nangangahulugang "presensiya" o "pagdating" at ginagamit sa teolohiyang Kristiyano upang tukuyin ang Ikalawang Pagparito ni Jesukristo. Di ba natin ipinahahayag sa kalagitnaan ng Misa na muling babalik si Kristo? Si Kristo'y namatay; Si Kristo'y nabuhay na muli; Si Kristo'y muling babalik sa kaluwalhatian. Ang Parousia ay ang paniniwala na si Jesus ay babalik muli sa lupa upang hatulan ang sangkatauhan at kumpletuhin ang kaloob ng Diyos na kaligtasan. Ito ay kilala rin bilang Ikalawang Pagdating. Ang Parousia ay bahagi ng eschatology, ang pag-aaral ng katapusan ng paglikha. Ito ay pinaniniwalaan na ang Parousia ay markahan ang katapusan ng kasaysayan, ang pagtigil ng kasamaan, at ang katuparan ng mga layunin ng Diyos. Sa ebanheliyong na kinuha sa Markos 13:24-32, ito ang mga sinasabi: “Subalit sa mga araw na iyon, pagkatapos ng kapighatiang iyon, magdidilim ang araw, hindi magliliwanag ang buwan, malalaglag mula sa langit ang mga bituin, at magugulo ang mga kapangyarihan sa kalawakan. Pagkatapos, makikita nila ang Anak ng Tao na nasa ulap, may dakilang kapangyarihan at karangalan. Susuguin niya ang kanyang mga anghel sa apat na sulok ng daigdig upang tipunin ng mga ito ang mga hinirang ng Diyos. Unawain ninyo ang aral mula sa puno ng igos; kapag sumisibol na ang mga sanga nito at nagkakadahon na, alam ninyong malapit na ang tag-araw. Gayundin naman, kapag nakita ninyong nangyayari na ang mga bagay na ito, malalaman ninyong malapit na ang kanyang pagdating; siya'y halos naririto na. Tandaan ninyo: magaganap ang lahat ng ito bago lumipas ang kasalukuyang salinlahi. Lilipas ang langit at ang lupa, ngunit ang aking mga salita ay mananatili magpakailanman. Ngunit walang nakakaalam ng araw o ng oras na iyon, kahit ang mga anghel sa langit, o ang Anak man. Ang Ama lamang ang nakakaalam nito. Ang Unang Pagbasa na galing sa Daniel 12:1-3, ito naman ang sinasabi: “Sa panahong iyon, darating ang dakilang anghel na si Miguel, ang makapangyarihang pinuno at tagapagtanggol ng bansang Israel, at magkakaroon ng matinding kahirapang hindi pa nangyayari kailanman. Ngunit maliligtas ang mga kababayan mong ang pangalan ay nakasulat sa aklat ng Diyos. Muling mabubuhay ang maraming mga namatay sa lahat ng panig ng daigdig; ang iba'y sa buhay na walang hanggan, at ang iba nama'y sa kaparusahang walang hanggan. Ang marurunong na pinuno ay magniningning na gaya ng liwanag sa langit at ang mga umaakay sa marami sa pagiging matuwid ay sisikat na parang bituin magpakailanman. An Pangalawang Pagbasa na galing sa Mga Hebreyo 10:11-14,18, ito naman po ang mga sinasabi: Bawat pari ay naglilingkod araw-araw at naghahandog ng ganoon ding mga handog, subalit ang mga iyon ay hindi naman nakakapawi ng kasalanan. Ngunit si Cristo ay minsan lamang naghandog para sa mga kasalanan, at pagkatapos ay umupo na sa kanan ng Diyos. Ngayo'y naghihintay siya roon hanggang sa lubusang pasukuin sa kanya ng Diyos ang kanyang mga kaaway. Samakatuwid, sa pamamagitan lamang ng isang paghahandog ay kanyang ginawang ganap magpakailanman ang mga pinaging-banal ng Diyos. Sapagkat ipinatawad na ang mga kasalanan, hindi na kailangan pang maghandog dahil sa kasalanan. Inihula ni Daniel ang pagtatatag ng mesyanikong kaharian sa pamamagitan ng isang Anak ng Tao na darating daw sa mga ulap (Daniel 7:13). At ito ang kabubuan ng propesiya ni Daniel 7:13-14: "Ako'y nakakita sa mga pangitain sa gabi, at narito, kasama ng mga ulap sa langit ay dumating ang isang tulad ng isang anak ng tao, at siya'y naparoon sa Matanda sa mga Araw at iniharap sa kaniya. Sa kaniya ay ipinagkaloob. soberanya, kaluwalhatian at paghahari, at ang mga tao ng lahat ng mga tao, mga bansa at mga wika ay naging mga lingkod niya.” Ito naman pong sumusunod ay bahagi sa isang artikulo na isinulat na noong 25 Oktubre 2013 na nakalathala ngayon sa https://www.blogger.com/blog/post sa pamagat na “ESKATON”: “Ang Anak ng Tao ay darating sa mga ulap ng langit (Dan. 7:13; Mt. 26:64; Mk. 13:26), na magpapakita mula sa langit kasama ng mga anghel sa kanyang kapangyarihan. Ang mga banal ay naghihintay sa pagdating ni Hesukristo mula sa langit upang iligtas sila sa darating na kaparusahan (1 Tes. 1:10). Sa pagdating ng Panginoon, na bumababa mula sa langit, ang trumpeta ng Diyos ay tutunog at ang utos ay ibibigay sa pamamagitan ng tinig ng arkanghel (1 Tes. 4:16), magkakaroon ng unang muling pagkabuhay ang mga kaluluwa na pinugutan ng ulo na nagpatotoo para kay Jesukristo at dahil sa pagpapahayag ng salita ng Diyos, at ang mga tumanggi na sumamba sa hayop o sa kanyang larawan; sila ay mabubuhay-muli at maghaharing kasama ni Kristo sa isang libong taon; ang iba pang mga patay ay hindi mabubuhay hanggang sa natapos ang isang libong taon. Kung magkagayo'y magaganap ang paghuhukom para sa lahat ng mga patay, malalaki at maliliit man, at sa kanila na ang mga pangalan ay hindi nakasulat sa aklat ng buhay ay itatapon sa lawa ng apoy (Apoc. 20). Sa dalawang huling pagpapakita ni Kristo, ipapakita niya ang kanyang dalawang natitirang titulo ng prinsipe at abogado; ang dalawang naunang pagpapakita ay ang kanyang pagiging saserdote (bilang Melchizedek) at isang propeta (bilang si Jesucristo). Pagkatapos ang langit at lupa ay lilipas (Mc 13:30; 14:62; Mt. 5:18-19), at ang Ang Bagong Langit at Bagong Lupa at ang bagong Jerusalem ay itatayo (Isa. 65:17; 66:22; 2 Ped. 3:13; Apoc. 21:1), ang nakaraan ay hindi aalalahanin, at sa bagong lugar ang katuwiran ay mapipigilan (Mk 13:30; Mat 5:18-19; Bundok Sion at lungsod ng buhay na Diyos, ang makalangit na Jerusalem kung saan milyon-milyong mga anghel ang magtitipon sa kapistahan kasama ang kanilang sariling simbahan, bawat isa ay panganay at mamamayan ng langit (Heb. 12:22-23), ang walang hanggang lungsod ng buhay na darating (Heb. 13:14). Ang ating mana ay nasa langit (1 Ped. 1:4). dnmjr/11-07-2024