HOMILIYA PARA SA Ika-17 na LINGGO SA ORDINARYONG PANAHON (Cycle B) sa Misa para sa OL of Peñafrancia Deanery Chapel, Bgy. San Jose-San Pablo, Camaligan, Camarines Sur. 

HIMALA NG PAMAMAHAGI AT PAGBIBIGAYAN 

Ang ebangheliyo ngayong linggo, na kuha sa Jn. 6:1-15, ay tungkol sa himala ng mga tinapay at isda na nangyari doon sa burol kung saan pinagdalhan ni Jesus ang mga tao at ang kanyang mga alagad. At doon naganap ang sinasabi ng karamihan sa atin dati na himala daw tungkol sa multiplikasyon, o pagpaparami, ng limang tinapay at dalawang isda na ginawa daw ni Jesus.  

Totoo nga po ba talaga na naghimala si Jesus at ginawa niya ang multiplikasyon, o pagpaparami, ng mga tinapay at isda doon sa burol na pinagdalhan niya sa napakaraming tao at sa kanyang mga alagad? Ano po ba talaga ang tunay na naganap doon sa kuwento ng himala ng mga tinapay at isda na sinasabi dito sa ebanghelio? 

Wala po talagang himalang naganap na multiplikasyon, o pagpaparami, ng mga tinapay at isda na sinasabing ginawa ng Panginoon.  Ang mga tao po ang gumawa ng himala dahil sa paglabas at pagbabahagi nila ng kanilang mga bitbit, o baon, na pagkain, sa ibang mga taong nanduroon na nagresulta upang silang lahat ay makapagsikain, at may tira pa. 

May nakaugalian po tayo na tinatawag na “potluck” sa mga ginaganap natin na mga partihan at mga kainan sa mga eskuwalahan, sa mga miting ng mga asosasyon, sa mga pagtitipon ng mga kabarkada o tropa, at iba pang mga pagtitipon ng mga tao, kung saan ang bawat isang miyembrong nagsisipagdalo ay may kanya-kanyang bitbit, o baon, na pagkain na galing sa kanilang mga bahay at tahanan. 

At kung oras na sila ay magsisikainan na, ay ilinalabas na nila ang kanilang mga bitbit, o baon,  na pagkain at inihahapag sa mesang pagkakainan upang ibahagi sa lahat ng nagsisipagdalo ang mga pagkaing dala-dala ng bawat isa sa kanila. Sa ating mga Filipino, ang tawag natin dito ay “bring your own baon.” Nguni’t sa mga kristyanong komunidad, ang kaugaliang ito ay tinatawag nilang “agape”, o fraternal meals. 

Iyan po talaga ang nangyari ki Jesus at sa kanyang mga alagad doon sa burol sa may pangpang ng lawa ng Tiberias. Ang pagbabahagi ng pagkain ay inumpisahan ng isang binatilyong may dala ng limang tinapay na sebada at dalawang isda. Ang ginawa ni Jesus ay ang pagusal niya ng isang mapagpalang panalangin, o basbas,  sa ibabaw ng mga handog ng binatilyo. At nang makita ng mga tawo ang ginawa ni Jesus na pagbasbas sa mga tinapay at isda na dala ng batang lalaki ay ilinabas na rin nila ang lahat-lahat nilang dala-dalang pagkain upang magpabasbas at mabasbasan na rin ni Jesus. 

Nang makita nga ng mga tao ang ginawa ni Jesus sa mga tinapay at isda ng binatilyo, ay ginaya na rin nila ang ginawa ng binatilyo at tuloy inilabas na nila ang napakarami nilang pagkaing dala bilang mga baon upang magpabasbas ng pagkain ki Jesus. At pagkatapus na nakapagsikain ang lahat, mayroon pang natipon na labing dalawang bakol na tirang pagkain ang mga alagad ni Jesus. 

Sa madaling sabi, ‘yan po ang himala na nagyari doon sa burol ng lawa ng Tiberias, na isang himala ng pamamahagi ng mga pagkain na nag-umpisang manggaling sa limang orihinal na tinapay at dalawang orihinal na isda na dala-dala ng isang bata, na pinagsalu-saluhan ng lahat ng mga taong naroroon upang sila ay makapagsikain. 

Kaya, wala naman talagang himala ng multiplikasyon, o pagpaparami, ng mga tinapay at isda ang ginawa ng Panginoon, kundi ang ginawa niya lamang ay ang pagbabasbas ng mga dalang handog ng mga tao na nagresulta ng pagumpisa ng pagbabahagi at pamimigay ng kanilang mga dalang pagkain, o baon, sa bawa’t isa tao na nanduruon upang silang lahat ay makapagsikain. At ang resulta ng pagbabahaging ito ng mga baon ng mga tao ay may natirang labing-dalawang bakol na tirang pagkain. 

Ang karansang ito ng isang himala ng pagmamahagi at pagbibigayan ng pagkain sa mga tao ay ikinikwento rin sa unang binasa na hango sa ikalawang aklat ng mga Hari, ang tungkol sa utos ni Profeta Eliseo sa isang lalaki na ipamahagi niya sa mga tao ang kanyang dala-dalang tinapay. At nang ginawa nga ang pamamahagi at paghahain ng mga pagkain, ang lahat na taong nanduroon ay nabusog, at marami pa ang natirang pagkain. 

Di ba ganito rin ang nangyayari sa mga agape, o fraternal meals, na nagaganap sa mga pagtitipon ng ating mga komunidad, na ang mga baon na bitbit ng mga miyembro ay pinagsasalu-saluhan at pinamamahagi sa lahat ng mga taong nagsisipagdalo? At pagkatapus ng handaan, ay marami pang pagkain ang natitira na kung minsan ay napapanis na lamang dahil sa hindi kayang ubusin. Ang iba naman, ay dinadala na lang sa kani-kanilang mga bahay upang mapakinabangan, embes na masira at tuluyang masayang na lamang. 

Tunay ngang may bisa at kapangyarihan ang mga sinabi sa ikalawang pagbasa ngayong linggo na galing sa sulat ni San Pablo sa mga taga-Efeso (Ef. 4:1-6); na ang sabi niya ay “magmahalan kayo at pagsumikapang manatili ang pagkakaisang mula sa Espiritu sa pamamagitan ng buklod ng kapayapaan.” Ang espiritung ito ng pagmamahalan ay ang kapangyarihan sa likod ng lahat ng pagmamahagi at pagbibigayang nagaganap sa buhay ng mga kristyano. 

Ang paggamit ng mga simbolo, o tanda, na tinapay at isda sa kuwento ng ebanghelio ngayong linggo ay isa ring mga simbolismo patungkol sa mga sakramento ng Bautismo (mga isda na antigong simbolo ng mga kristyano, ang ichthus ) at Eukaristiya (ang mga tinapay). 

Samakatuwid, kung papano natin syento-porsyentong malalaman na ang isang kristyano ay tunay nga at totoo ngang isang ganap na kristyano ay nandyan sa kanyang pagsasa-ugaling taglay na pamamahagi at pagbibigayan, na siya namang resulta at epekto ng kanyang bautismo at  pangaraw-araw na pagsabuhay sa Euaristya, na syang dalawang sangkap ng kristyanong pamumuhay. 

Ito ang napakalaki at kagulat-gulat na mga himalang nakikita nating nangyayari sa araw-araw na pamumuhay sa mundo na ating ginagalawan ngayon na, na mga himalang gawa ng Panginoong Jesukristo sa buhay ng kanyang mga alagad at tagasunod na kristyano, sa himala ng tinapay at isda na mga simbolo ng kristyanong Bautismo at Eukaristya.

dnmjr_23 July 2024

 

HOMILIYA PARA SA Ika-18 na LINGGO SA KARANIWANG PANAHON (Cycle B) sa Misa para sa OL of Peñafrancia Deanery Chapel, Bgy. San Jose-San Pablo, Camaligan, Camarines Sur. 

IGLESIYA SA ILANG 

Ang ebangheliyo para sa linggong ito ng ika-18 sa Karaniwang Panahon na   hango sa Juan 6:24-35 ay patungkol sa sagutan ni Jesus at ng mga tao doon sa kabilang ibayo ng dagat sa Capernaum tungkol sa mana sa ilang na ibinigay daw ng Diyos sa mga Israelita noong kapanahunan ni Moises na siya ngayon hinanahanap na ibigay ni Jesus sa kanila. 

Kaya ang sabi sa kanila ni Jesus ay:  “Totoong sinasabi ko sa inyo, Hindi si Moises ang nagbigay sa inyo ng tinapay na galing sa langit; kundi ang aking Ama ang nagbibigay sa inyo ng tunay na tinapay na galing sa langit. Sapagka't ang tinapay ng Dios ay yaong bumababang mula sa langit, at nagbibigay buhay sa sanglibutan.” At ang sabi naman nila sa Panginoon, “Bigyan mo kaming palagi ng tinapay na ito.” 

Ang unang binasa para sa ngayong linggong ito ay tiyak ngang tungkol sa pangyayaring pag-ulan ng mana sa ilang noon panahon ni Moises na binabanggit naman sa ebanghelio ngayong linggo. Ito ay tungkol sa reklamo ng mga tao ki Moises dahil wala na silang makain doon sa lugar ng ilang na pinagdalhan sa kanila ni Moises. Kaya ang mga Israelita ay nagsabi ki Moises: “Namatay na sana kami sa lupain ng Egipto, nang kami ay nauupo sa tabi ng mga palyok ng karne, at kumakain ng mga tinapay hanggang sa mabusog; sapagka't inyong dinala sa ilang na ito ang buong kapisanang ito, upang patayin ng gutom.”   

Kaya sinabi ng Panginoon kay Moises, “Narito, magpapaulan ako ng pagkain mula sa langit. Sabihan mo sila, na sa kinahapunan ay kakain sila ng karne, at sa kinaumagahan, ay magpapakabusog sa tinapay upang makilala nila na ako ang Panginoon ninyong Dios.” 

Nang makita nga ito ng mga anak ni Israel ay nagsabi sila, “Ano ito?” At sinabi ni Moises sa kanila, “Ito ang pagkain na ibinigay ng Panginoon sa inyo upang kainin.” 

Sa mga insidenteng ikinikwento sa atin sa mga binasa sa linggong ito ay nagdadala sa atin na pag-aralan ang mga sitwasyon ng mga Israelita noong panahon ni Moises at ng mga tao noong panahon ni Jesus. At ang sitwasyong ito ay parehong tumutukoy sa naging buhay ng mga tao sa ilang, at ang lahat ng mga pagsubok na naranasan nila upang mapanatili ang pananampalataya sa Diyos sa lugar ng ilang na pinagdalahan sa kanila ng Panginoon.   

Ano ang ilang? Sa Bibliya, ang ilang, o disyerto, ay isang espesyal na lugar kung saan ginagawa ng Diyos ang kaniyang mahalagang gawain o inihahatid ang kaniyang mahalagang mensahe. 

Narito ang ilang mga halimbawa:

1. Dinala ng Diyos si Abram at ang kanyang buong pamilya sa ilang ng Haran, at doon sinabi sa kanya, “Umalis ka sa iyong bansa at sa iyong mga kamag-anak at pumunta ka sa lupaing ituturo ko sa iyo” (Gen. 11:31; 12:1; Gawa 7 :2-3). 

2. Nakatanggap si Moises ng mensahe mula sa Diyos sa ilang ng Horeb at kinausap siya ng Diyos sa ilang upang mag-alay ng pagsamba kay Yahweh (Ex. 3:18). Ang Pag-alis ng mga Israelita ay naganap sa disyerto mula sa Ehipto hanggang sa Lupang Pangako, at ang mga Israelita ay nanirahan doon sa loob ng apatnapung taon (Jos. 24:7), nagbigay ng batas doon at nagtatag ng unang iglesiya sa disyerto (Mga Gawa 7:38). Dt. 4:10; 

3. Tinukso ng Diyablo si Jesucristo sa ilang sa loob ng apatnapung araw (Mt. 4; Mc. 1:12-13; Lk. 4). Si Jesukristo ay nangaral sa mga baybayin ng mga lawa (Mt. 4:13) at mga ilog (Mt. 19:1), sa mga sinagoga ng mga bayan at nayon (Mt. 4:23; 9:35), sa mga liblib na lugar (Mt. 14:13) at sa mga disyerto (Mt. 16:1), at iba pa. 

4. Ang babae na nakita ni Apostol Juan sa isang pangitain sa langit (Apoc. 12:1) ay tumakas patungo sa ilang (Apoc. 12:14). 

Bakit pinipili ng Diyos ang disyerto, o ang ilang, para sa kanyang mahahalagang mensahe at trabaho para sa mga tao? 

Ang salita ng Diyos ay walang lugar sa loob ng natural na relihiyon kung saan ang mabubuting gawa ng tao ay nangingibabaw ngunit sa lugar ng mga kahirapan at pangungulila ng tao kung saan nananaig ang pananampalataya at pagtitiwala sa di-nakikitang Diyos. Kaya naman, sa ilang, o disyerto, nasusumpungan ng tao ang tunay na pananampalataya. 

Mula kay Abraham, ang ama ng pananampalataya, hanggang sa mga huling araw ng tunay na Iglesiya, o komunidad ng Diyos sa lupa, ang kasaysayan nito ay ang kasaysayan ng pananampalataya. Ito ay isang tuwid na linya ng kasaysayan mula 1850 B.C. hanggang ngayon. Kung minsan ang kasaysayang ito ay baluktot dahil ito ay sinasalakay ng natural na relihiyon, tulad ng panahon ng Hudaismo sa mga panahon ni Juan Bautista at Jesukristo. 

Kung bakit ang pangangaral at pagtuturo ni Juan Bautista sa mga tao ay naganap o ginawa niya sa disyerto ay dahil ang layunin niya ay maghanda ng isang daan upang itayo ang isang pamayanan, o iglesiya, o kapulungan sa disyerto na itinatag ni Moises noon para maitayong muli. Ang pagtatayo nitong kapulungan, o iglesiya ng Diyos sa disyerto, ay ginawa ni Jesukristo (Mt. 16) nang sabihin niyang “Ikaw, Pedro, at sa ibabaw ng batong ito ay itatayo ko ang aking iglesia” (Mt. 16:17). Ang trabaho ni Juan Bautista ay simpleng ihanda ang isang daan na ito sa disyerto para sa pagdating ng panahon ni Jesucristo. Ang bunga ng gawaing ito nina Juan Bautista at Jesucristo ay ang pagpapanumbalik ng bumagsak na Iglesiya ng Diyos dahil ang tunay na pananampalataya na itinanim at inalagaan sa ilang ay sinalakay at sinakop ng natural na relihiyon. 

Tayo rin naman sa MSSPP, bakit tayo nagtitipon dito sa mga bahay-bahay, sa garahe at sa mga kalsada, sa halip na sa mga malalaking katedral, basilika, simbahan, paaralan, seminaryo, at iba pa? 

Ang sagot ay dahil hinahanap natin ang tunay na pananampalataya.

At ang tunay na pananampalatayang Kristiyano at ang mga tiyak na palatandaan nito ay hindi na nakikita sa loob ng kasalukuyang iglesiya, dahil noong taong 316 A.D. ay sinalakay ito ng natural na relihiyon. Ang resulta ng pag-atakeng iyon sa iglesiya na itinatag dati sa pananampalataya ni Jesukristo, na siyang relihiyon para sa Bagong Tipan, sa pamamagitan ng natural na relihiyon sa sulsol o ideya ng noo'y Romanong Emperador na si Constantine ay ang Iglesiya Constantino. Ang Iglesiyang Constantino na ito ay nagsilang ng dalawang magkahiwalay na iglesiya, ang iglesiya Romana Katolika sa kanluran at ang Iglesiya Ortodoks sa timog. Ang una sa dalawang iglesiyang ito ay ang iglesiyang nakikita natin na nagdala sa atin sa pananampalatayang Romano Katoliko. 

Wala tayong masasabing masama sa iglesiyang nakikita natin na sangay ng iglesiya ni Emperador Constantine na nakadamit ng natural na pagika-relihiyoso maliban sa halos hindi natin makita ang mga buhay na palatandaan ng tunay na pananampalataya sa Diyos dahil sa makapal na suson ng pagkapaganong tumakip sa pagka-relihiyoso nito. 

Noong 1964, ang Iglesiya Romana Katolika ay nanawagan para sa isang reporma sa relihiyon upang ibalik ang iglesiya sa panahon ng sinaunang iglesiyang Kristiyano ng Bagong Tipan. Ang panawagang ito ay ipinarating at ipinatupad sa pamamagitan ng Second Vatican Council. Ang pangunahing panawagan ng Konsehong ito ay, upang makita na ang Iglesiya ay tunay na bumalik sa iglesiya ng Bagong Tipan, katulad ng Ekumenismo. Sa madaling salita, ang ekumenismo ay ang pagkakaisa ng dating magkaribal at magkahiwalay na mga iglesiyang Kristiyano ng Iglesiya Katolika Romana sa kanluran at ng Iglesiyang Ortodoks sa timog sa iisang iglesiyang Kristiyano. Ang Iglesiya Kristiyana na ito ay ang iglesiya ng mga apostol ni Jesukristo na itinatag niya mismo na inihanda ni Juan Bautista sa ilang. 

Kaya, ang iglesiyang itinatag ng Second Vatican Council para sa ating modernong panahon ay ang mismong iglesiya sa disyerto na itinayo ni Abraham noong 1850 B.C. Upang maitatag ang gayong iglesiya, kailangan nating bumalik sa disyerto, o sa ilang, kung saan unang itinatag ang iglesiya at patuloy na pinangangalagaan hanggang sa matupad ang propesiya ni Apostol Juan sa aklat ng Kapahayagan na ang Babae ay aalagaan sa ilang hanggang sa matupad ang katapusan ng mga panahon. 

Itong iglesiyang ito sa ilang na tinutukoy sa Bibliya ay siya ring iglesiya na tinipon ng Panginoong Jesus doon sa burol sa lawa ng Tiberias kun saan naganap ang himala ng pamamahagi at pagbibigayan ng mga tinapay, at ang pagtitipon ng mga tao sa kabilang ibayo ng lawa ng Capernanum na siya rin naman binabanggit sa ebangheliyong binasa sa linggong ito. 

Ang lahat ng mga kaparehong pagtitipon ng mga tao sa lahat ng dahop at alanganing lugar upang magsisamba sa Diyos at magsipag-aral ng kanyang mga salita’t katuruan ay pawang mga iglesiya sa ilang kun saan nagaganap ang paghanap, pagdiskubre, pagpatayo at pagpaunlad sa isang ganap na pananampalataya sa Panginoong Diyos sa loob ng isang tunay at totoong samahang kristyano. 

Ito, mga kapatid, ang dahilan kung bakit tinatawag tayo ngayon ng ebanghelyo  na sumapi sa isang iglesiya sa ilang, ang samahang misyonaryo ng  MSSPP, dahil ang tunay na pananampalatayang hinahanap natin ay matatagpuan lamang sa isang lugar sa ilang.

dnmjr/30 July 2024

ON THE MATTER OF SCIENCE AND RELIGION

Science versus Religion, Reason versus Faith:

The reasonability of Faith in God.

By: Dominador N. Marcaida Jr.

Reason, with its handmaiden Science, and Faith with its handmaiden Religion, does not contradict each other in the matter of explaining about the existence of God, or of gods, because God, or gods, merely exist in the human mind to explain the mysterious phenomenon of life in the universe. In reality, there is only nature (from the Latin word “nascor”, meaning “birth”, “originate”, “generate” “engender”) that tries to explain the origin of everything that exists or that has life.  Hence, that which humans call God, or gods, is the very existence of everything in nature, which is the proper subject of both science and religion.    

In fact, even the biblical God, Yahweh, or Jehovah, comes from the Tetragrammatons’ “Ehyeh Asher Ehyeh”, which is from the Hebrew verb הוהי, meaning “to be”, “to exist.” 

Philosophy, as a science of reason, refers to God as a thing that exists in itself (ipsum esse subsistens), one which is of pure existence, a self-subsisting existence.

The term “God” is a conventional term used conveniently to refer to the phenomenon of existence, or life, in the universe.

Religion is the vehicle used by people for such belief in the existence of existence itself (i.e., God, or gods). It is also a sociological phenomenon that changes with the predominant mode of production of society as it goes from one period to the next period of history.

Faith is belief in something that comes from human intuition, or from the will or the heart of man.

Science is the exercise of reason through some sensory evidence of reality being presented to the mind for analysis or synthesis. When science becomes capable of explaining the entire phenomenon about the existence of everything in the universe, such as its explanation about the origin of life from the first symmetry-breaking quantum-like fluctuation in the original void that resulted in the Big-Bang to its explanation about the evolutionary process through natural selection, then faith, and with it religion, becomes an unnecessary tool to explain reality. But until the time that science and reason is not able to present to us a reliable answer to the ultimate question concerning the origin and operation of the universe, then we have to contend with the explanation that faith and religion offers us regarding these things.

The rituals of religion are merely human celebrations of life and the wonders of survival of daily life in the natural environment.

Hence, to my opinion, there should be no quarrel between science and religion because both are merely human attempts to try to comprehend reality as it is perceptible and appreciable at present, nor between reason and faith because both are mere exercises of the faculties of the mind and heart of man, nor between theists and atheists because the thinking and musing of both kinds of people are necessary and required to arrive at the truths and certainty of the things and phenomenon of nature, including the wonders of life in the universe we presently live in.

Therefore, there should be no exclusion of people, and of no one, even to the point of painful tolerance, in matters of searching for the truth about life. Let us just embrace everyone, in good will, to make one’s life on earth peaceful, memorable and meaningful even in the midst of our disagreements over some arguments for or against this or that principle and about our individual discoveries and beliefs concerning the truths of life.

Whatever people had made out of religion, whether they made a big profitable enterprise out of it or just a sincere quest for the sacred and the divine, is their own business. Let us just rely on the good sense of people to discern rightfully, and to choose properly in which one to trust over the so many varieties of religions proliferating nowadays in our pluralistic society. Lest we also forget to just arm ourselves so tightly in self-defense against some religious fanatics who are out there waging a holy war to promote the concept, or the cause, of their own God.

THE CONNECTION BETWEEN FAITH AND RELIGION

Faith is the motor

That makes religion run.

Remove faith

And religion dies.

Because faith

Is the blind obedience given

To everything that

religious authorities dictate,

religion and faith is one,

almost an inseparable pair.

But according to Jewish thought,

Their religion runs essentially

On three motors, or acts,

Based on the principle of the Shema:

Prayer, fasting and almsgiving.

This Jewish teaching

Was borrowed by the Christian religion

Where the Christian evangelists

Also affirmed the same principle and acts.

This teaching of the Christian evangelists

Was supported by Peter Chrysologus

When he said that: “If you pray, fast;

if you fast, give alms.”

The Christian Apostle Paul

Modified this teaching

Of the evangelists when he said

That three things remain:

Faith, hope and charity.

But the greatest of these three,

According to this apostle, is charity.

The teaching of these two Christians,

That of Peter Chrysologus and Apostle Paul,

Is similar because prayer is the outward

expression of faith; fasting, of hope;

and almsgiving, of charity.

If these two Christian teachings were combined,

That of Peter Chrysologus and Apostle Paul,

The result will be that almsgiving is the greatest

Of these three Christian acts.

However, according to the hierarchy

That Peter Chrysologus used,

these three Christian acts

Start on prayer, or on faith.

.

Hence, no fasting and no almsgiving will happen

If, in the first place, there is no prayer,

Which is the expression of faith.

Eventually, if there is no faith,

There is no religion.

Therefore, ultimately, the motor

that makes the engine of religion

run is faith.

It could be worse if religion is run

With the motor of almsgiving,

Like what many religious groups do

That run on the engine of money.

AN PAGTUBOD ASIN RELIHIYON

AN PAGTUBOD ASIN RELIHIYON

An pagtubod iyo an makina

Na nagpapaandar sa relihiyon.

Haleon mo an pagtubod,

Asin an relihiyon tigbak.

Nin huli ta an pagtubod

Iyo an butang pagsunod

Sa gabos na ipinagbuboot

Kan mga awtoridad nin relihiyon,

Kaya an pagtubod asin relihiyon

Saro, na pirmeng garo mag-agom.

Alagad, sosog sa Hudyong kaisipan,

An saindang relihiyon nag-aandar daa

Sa tolong makina, o gawe, base sa Shema:

An pagpamibi, an pag-ayuno,

asin an paglimos.

An Hudyong kaisipan na ini

Sinubli kan kristyanong relihiyon

Kun saen an mga ebanghelista

Nagtukdo man dapit sa siring na mga gawe.

An katukdoan na ini kan mga ebanghelista

Sinupurtaran ni Pedro Crisologo

Kan magsabi siya na:

“Kun namimibi ka, mag-ayuno ka,

Kun nag-aayuno ka, maglimos ka.”

An kristyanong Apostol Pablo

Iyo an nagribay sa katukdoan na ini

Nin mga ebanghelista kan sinabi niya

Na tolong bagay iyo an nagdadanay:

An pagtubod, paglaom asin pagkamoot.

Asin an pinaka-orog sa tolong ini,

sosog sa apostol na ini, iyo an pagkamoot.

An duwang kristyanong katukdoan na ini,

ni Pedro Crisologo asin Apostol Pablo,

nagkakapareho nin huli ta an pagpamibi

gibo kan pagtubod, an pag-ayuno, kan paglaom,

Asin an paglimos, kan pagkamoot.

Kun kukumbinaron an duwang

kristyanong katukdoan na ini,

an ki Pedro Crisologo asin an ki Apostol Pablo,

nagluluwas na an paglimos iyo an

pinaka-orog sa tolong kristyanong gaweng ini.

Alagad, an tolong kristyanong gaweng ini

Nagpupoon sa pag-pamibi, o sa pagtubod,

Sosog sa pagkasurunod-sunod ni Pedro Crisologo.

Kaya mayong mangyayaring pag-ayuno asin paglimos

Kun mayo nin pagtubod, asin kun mayo nin pagtubod

Mayo man nin relihiyon. Kun siring, an  makina

Kan relihiyon iyo man sana an pagtubod.

Magigin mas maraot kun an relihiyon

Papaandaraon sa makina nin paglimos,

Arog kan ginigibo sa mga grupong pangrelihiyon

Na pinapaandar sa makina nin kuwarta.

6 Enero 2017

THE CONNECTION BETWEEN FAITH AND RELIGION

Faith is the motor

That makes religion run.

Remove faith

And religion dies.

Because faith

Is the blind obedience given

To everything that

religious authorities dictate,

religion and faith is one,

almost an inseparable pair.

But according to Jewish thought,

Their religion runs essentially

On three motors, or acts,

Based on the principle of the Shema:

Prayer, fasting and almsgiving.

This Jewish teaching

Was borrowed by the Christian religion

Where the Christian evangelists

Also affirmed the same principle and acts.

This teaching of the Christian evangelists

Was supported by Peter Chrysologus

When he said that: “If you pray, fast;

if you fast, give alms.”

The Christian Apostle Paul

Modified this teaching

Of the evangelists when he said

That three things remain:

Faith, hope and charity.

But the greatest of these three,

According to this apostle, is charity.

The teaching of these two Christians,

That of Peter Chrysologus and Apostle Paul,

Is similar because prayer is the outward

expression of faith; fasting, of hope;

and almsgiving, of charity.

If these two Christian teachings were combined,

That of Peter Chrysologus and Apostle Paul,

The result will be that almsgiving is the greatest

Of these three Christian acts.

However, according to the hierarchy

That Peter Chrysologus used,

these three Christian acts

Start on prayer, or on faith,

Hence, no fasting and no almsgiving will happen

If, in the first place, there is no prayer,

Which is the expression of faith.

Eventually, if there is no faith,

There is no religion.

Therefore, ultimately, the motor

that makes the engine of religion

run is faith.

It could be worse if religion is run

With the motor of almsgiving,

Like what many religious groups do

That run on the engine of money.

☼ 6 January 2017

@ Camaligan, Camarines Sur

Typhoon Nina's Destruction along SM Naga

Typhoon Nina's Flood Water along Abella St , Naga City, Cam Sur

BAGYO AN PASKO SAMUYA

BAGYO AN PASKO SAMUYA

Ni: Dominador N. Marcaida, Jr.

Bagyo an pasko samuya,

Mayong nagkakan kan samuyang handa,

An mga tawo dai nagburutwa,

Takot sa uran asin man sa baha.

Ining si Nina dai nagpasudya,

Ta Paskong gayo an saiyang gala,

Dai man kutana sinda maraya,

Mga tinubong kong nagpabaraya.

An kuwarta kong ginastos,

Sa handa kong gabos nagpanos,

Orogmahon pati an mga ikos,

Ta nagkarakan sinda nin ibos.

Marhay pang magpapatos,

Nin mga gapong makakanos,

Ta dai pa sinda mauubos,

Asin dai pa nagpapanos.

Hilnga na Nina an saimong gibo,

Mayong data an saimong pamasko,

Nabuwal pati si samong avocado,

Marhay sana ta atop mi dai naano.

Salamat saindo, mga enkanto,

Ta si doros padagat tinulak nindo,

Pag-abot sa Sangay an doros nagkambyo,

Embes diretso sa Naga, nagibaba iniyo.

Sagkod ngonian mayo kaming kuryente,

Gibo kan mga taga-Casureco,

Madiklom na gayo  an bilog na banggi,

Mayo pa makadalan nin TV.

An mga rakdag na dahon,

Dai pa nasisighid sa tinampo,

Dagdag pa an mga sangang barari,

Dakul pang gayo an samong trabaho.

Ika, Nina, dai na magbalik sa otro,

Ta dakul an dara mong perwisyo,

Dagdag pang trabaho sa mga tawo,

Embes mag-ogma sa aldaw nin Pasko.

26 Disyembre 2016